Op het hoofdkanaal van Ziggo was net de eerste helft van Borussia Mönchengladbach-Manchester City uitgezonden. In de studio zaten Jack van Gelder en Jan van Halst klaar voor de analyse. Eerst kwam er reclame, vertelde Jack en daarna ging Jan de hoogtepunten behandelen. De mimiek van de presentator liet uitschijnen dat je de tv beter kon uitzetten. Er waren geen hoogtepunten. Het viel allemaal tegen en nu moesten zij voor straf blijven zitten. Zo’n hoofd.
Het valt me al een tijdje op dat sommige commentatoren en analisten heel erg hun best doen om te laten merken dat het helemaal niets is waarnaar ze kijken. Ik begrijp dat je van een wedstrijd als Willem II-ADO Den Haag iets anders mag verwachten dan van Atalanta-Real Madrid. Uiteraard is lang niet elke Champions League-wedstrijd leuk om naar te kijken. Maar er is altijd wel iets waarop je de focus kunt leggen, iets dat je kunt uitlichten of iets wat anders is dan de vorige wedstrijd die een bepaalde ploeg speelde. Manchester City is op dit moment de best voetballende ploeg ter wereld. Vanaf half december slaagt het team erin bijna geen kans weg te geven, de bal langdurig in bezit te houden en elk duel te winnen. Negentien keer op rij een voetbalwedstrijd winnen, doe je niet zomaar. Dan moet je heel veel geluk uitsluiten en aanmerkelijk beter zijn dan tegenpartij.
Het dedain en cynisme in de voetbalstudio’s is soms niet te harden. Vooral als grote Europese ploegen tegen elkaar spelen, meent een aantal dat ze het recht hebben om vermaakt te worden. Het is pure onderschatting van het voetbalintellect van de kijker, die makkelijke analyses zonder diepgang. Je hebt te maken met abonnees.
Tijdens de rust en na afloop van Gladbach-City ben ik eens met kladblok en pen gaan luisteren naar wat Van Halst en Van Gelder te melden hadden. ‘Gladbach viel tegen’, opperde Jack. Jan ging mee in dat verhaal. De Duitsers hadden weinig laten zien, kwamen niet van eigen helft af en vielen ook in technische zin tegen, kregen we te horen. De kijker zag de beteuterde gezichten van twee belazerde mannen.
Hallo!!??
Ze spelen tegen Manchester City! Daar staat op elke positie een aankoop van minstens zestig miljoen euro. Aan dat elftal is jaren gesleuteld door een trainer die zodanig op de details zit dat hij af en toe het grotere plaatje uit het oog verliest. Guardiola wil zich soms verliezen in een experimentele opstelling omdat hij bij het bekijken van de beelden overtuigd is geraakt van een idee. Zie het duel met Lyon vorig seizoen.
Terug naar Gladbach-City. De Duitsers liepen achter hun tegenstanders aan, kregen geen druk op de bal en hadden als er wel ruimte lag niet meer de energie en precisie om de Engelsen pijn te doen. Een van Johan Cruijffs wijsheden luidde dat je een slechte tegenstander slecht moet láten spelen. Nu is Gladbach geen slechte tegenstander, maar wel minder sterk dan City. Gladbach speelde niet slecht. City liet Gladbach slecht spelen. Je kan laten zien hoe ze dat doen.
‘Ik denk dan: maak de 0-2 en de 0-3 en dan ben je klaar’, merkte Jack ondertussen wat verveeld op.
Alsof je het gaspedaal even indrukt en je tegenstander vanzelf in de verte ziet verdwijnen. Het was een aaneenschakeling van dat soort formuleringen. Opmerkingen die vooral lieten doorschijnen wat een vervelende avond de heren wel niet hadden. ‘Stel Gladbach had een keer toegeslagen, dan schakelt City even naar negentig procent’, voegde Van Halst toe. City was ‘niet uitgedaagd’ en won ‘met twee vingers in de neus.’ Meer kijkers zullen vast hetzelfde idee hebben gehad en tussendoor naar Marble Mania zijn gezapt.
Waar het mij om gaat, is dat het allemaal iets te gemakzuchtig is. Vanuit een studio een beetje blasé het topvoetbal bepraten. Het mag een tikkeltje enthousiaster, met iets meer liefde voor het voetbal. De kijker thuis heeft na een paar minuten al gezien dat Ferland Mendy op rare plekken opduikt. Zinedine Zidane heeft Atalanta bestudeerd en samen met zijn assistenten bedacht dat hun linksback doorschuift op de wingback van Atalanta en de verdedigers en middenvelders van Atalanta daardoor voor keuzes komen te staan. Het was Mendy die na zestien minuten werd gevloerd door Remo Freuler, waarna de Italianen met tien man kwamen te staan. ‘Saaie eerste helft’, concludeerden Jack en Jan tijdens het pauzepraatje na een paar flitsen van Atalanta-Real. Na afloop werd de rode kaart van Freuler nog iets meer uitgelicht. ‘Hij is te laat’, zag Van Halst. Waarom hij te laat was, kregen we niet te horen. Waarom en hoe vaak Mendy daar al opgedoken was ook niet.
Op het allerhoogste niveau gaat het om details, om keuzes, om kleine aanpassingen en veranderingen. Je hoeft er geen tactisch hoorcollege van te maken of met lijnen en cirkels de professor uit te hangen, stel je voor… Maar iets meer vrolijkheid en aandacht kan geen kwaad.
Ik geloof dat Jack en Jan dat zelf ook doorhadden. Zo eindigde de woensdagavond rond de klok van half twaalf, terwijl in beeld een kaart met topwedstrijden uit de buitenlandse competities verscheen.
Jack: ‘Laten we positief blijven.’
Jan: ‘Een keertje.’
Jack: ‘Laten we hopen op meer spektakel komend weekeinde. Soms moet je wat nuance aanbrengen. Je kunt niet altijd enthousiast zijn.’