De meeste interviews tussen verslaggevers en verliezende trainers zijn niet enorm de moeite waard. De verslaggever informeert waar het misging, de trainer noemt een aantal excuses die hij niet als excuus wil aanvoeren ‘maar die wel een gegeven zijn’, er wordt beterschap beloofd, handjeschudden en dat is het dan. Trainer tevreden dat hij niet voor het oog van de natie is gefileerd, verslaggever opgelucht dat hij niet op zijn gezicht is getimmerd.
Soms, heel soms echter gebeurt er werkelijk iets. Ontstaat er gedurende die paar plichtmatige minuten vriendschap, genegenheid, ja, soms zelfs liefde.
Dit laatste gebeurde zondagmiddag in de catacomben van het Philips Stadion.
