De stilte van ruim duizend mensen op en rond een amateurveld in het berglandschap in Oostenrijk. Ze kijken, bidden, huilen, hopen en zwijgen. Het geluid van een traumahelikoter, van sirenes. De emoties bij de spelers, bij het publiek. De seconden voelen als minuten, de minuten voelen als uren.
Die warme zomerdag in Zillertal heeft nog altijd een grote impact, op iedereen, en zeker de mensen die in het dorpje bij de wedstrijd van Ajax tegen Werder Bremen aanwezig waren. Het is bijna een jaar geleden en er zijn spelers en betrokkenen die er nog altijd niet over kunnen praten, zonder in huilen uit te barsten. Het voetbal ging door, het opportunisme, ook binnen Ajax, draaide verder op volle toeren, maar het gemis van Abdelhak Nouri werd er niet minder om. Spelers en medewerkers staan nog altijd wekelijks aan zijn bed, in de kleedkamer heeft hij nog altijd zijn eigen plek.
Het leed was en is onvoorstelbaar groot. Dat de familie vragen had hoe dit bij een jonge voetballer kon gebeuren, is logisch. Dat ze dit lieten uitzoeken, evenzeer, maar het vraagstuk is inmiddels overgegaan in een uiterst pijnlijk dossier. Afgelopen maandag werd bekend dat de familie Nouri naar de arbitragecommissie van de KNVB stapt. Volgens de advocaat van de familie, John Beer, weigert Ajax verantwoordelijkheid te nemen voor de hersenschade die het talent opliep.
‘Een team van advocaten en medisch specialisten heeft naar de beelden gekeken en is tot de conclusie gekomen dat de behandeling anders had gemoeten’, aldus de advocaat. ‘De dokter was al na 37 seconden bij Nouri en na 29 seconden was er een defibrillator. Die is niet gebruikt.’
Feiten, op de seconde nauwkeurig. Het zal ongetwijfeld allemaal kloppen, maar verandert dit iets aan het immense leed? Iedereen die op die middag in Zillertal aanwezig was en getuige was van het noodlot, heeft dezelfde waarneming gehad. En die is dat alle betrokkenen, van de clubartsen van Ajax en Werder Bremen, tot het ambulancepersoneel, naar eer en geweten hebben gehandeld.
De menselijke reactie om op zoek te gaan naar een schuldige, is verklaarbaar, alleen krijgt het door deze openlijke vete een hele nare smaak. Wat de uitkomst van de arbitragecommissie ook zal zijn, de zaak houdt louter verliezers. Ook komend seizoen staan zijn medespelers aan zijn bed en denkt elke voetballiefhebber terug aan die kleine, technische balvirtuoos. En het verdriet zal onverminderd groot blijven.