Allemaal leuk en aardig, elke maandag een column schrijven voor VI PRO, ik kan niet heel veel dingen bedenken die ik liever zou doen, maar de winnende maken in een vol stadion, in de laatste minuut, voor een club die heel veel mensen heel veel doet… Ja, dat toch wel iets liever.
Het is eenvoudig om over Cyriel Dessers te beweren dat hij geen absolute topspits is. Dat weet ik, omdat ik het recent zelf nog heb gedaan, in een podcast. Dat is verraderlijke van podcasts: je zit met een paar sympathieke collega’s aan een tafel, de anekdotes stuiteren van links naar rechts, je hebt al even niets gezegd en je denkt opeens: Ik ga zo ook eens lekker mijn punt maken. Let op, daar kom ik. Aanloopje, slow clap, een stilte zwanger van opgepompte verwachtingen en dan: PATS, een heuse mening.
Zelden is zo’n mening een mening waarover je lang en diep hebt nagedacht, het is meer een improvisatie. Zelf voel ik me in zo’n geval altijd een slechthorende die in de verte muziek hoort, maar geen idee heeft welk genre er wordt gespeeld, vervolgens toch maar opstaat en de polonaise inzet. Zoiets kan op meerdere manieren uitpakken.
Ik vrees dat dit vaker gebeurt in voetbalpraatprogramma’s, maar zeker weet ik het alleen van mezelf: ik zei maar wat