Hij speelde bijna honderd wedstrijden in Ajax 1 maar onomstreden was hij nooit. En dus besloot Perr Schuurs (23) deze zomer Amsterdam te verruilen voor Turijn. Bij het even legendarische als ambitieuze Torino wordt hij inmiddels op handen gedragen. VI trok naar Piëmont voor een gesprek over Campo Torino, Italiaanse marathons en volwassen worden in Amsterdam. ‘Misschien was ik wel te lief.’
‘Non ti vedo, ma ti sento bene.’ Het is even na half acht en het wordt stilaan drukker op het Piazza de Carlo. De inwoners van Turijn vergapen zich aan de etalages van Prada en Gucci of zoeken hun weg naar één van de vele Osteria’s. Ook in december komt de Italiaanse stad pas na zonsondergang écht tot leven. Het plein ligt al onder een dun laagje Kerst. Een straatmuzikant tokkelt de eerste akkoorden van Jingle Bell Rock, duizenden witte lampjes verlichten de historische gebouwen. Perr Schuurs doet de rondleiding in het Nederlands, maar schakelt vrij onverwachts weer terug naar het Italiaans. ‘Non ti vedo, ma ti sento bene’, horen we opnieuw. Het betekent zoiets als: ik zie je niet, maar ik hoor je goed.
