Niemand weet of hij ooit weer de oude wordt. Maar meer dan vijf maanden na zijn ongelukkige botsing op het voetbalveld in Moldavië wordt Donny van Iperen steeds zelfredzamer. In een kliniek in Amerika hoopt hij de volgende stap te zetten. VI ging bij hem langs. ‘Het wordt aanpoten.’
In Heliomare is het stil. Het is na zevenen en terwijl behandelaars en fysiotherapeuten richting huis zijn vertrokken, een tweetal patiënten zich per rolstoel naar buiten heeft gerold om een sigaret te kunnen opsteken, kom je in de gangen nauwelijks iemand tegen op weg naar de dwarslaesie-afdeling op de eerste verdieping.
‘Kamer vijf, daar moet u zijn’, had de receptioniste gezegd. ‘Daar de trap op en dan nog een klein stukje lopen. En dan aan je linkerhand.’ Naast de deur hangt een naambordje. Zo een waarop elk moment een andere naam kan worden gezet, net als in een ziekenhuis. ‘D. van Iperen’ staat erop. Na een druk op de bel klinkt er geschuifel achter de deur. Het duurt even, dan komen de voetstappen dichterbij en gaat de deur langzaam open.
‘Goedenavond’, zegt hij opgewekt. Zijn broer is er ook al, maar het is toch echt Donny van Iperen (27) zelf die nu stralend in de deuropening staat van de kamer waar hij de afgelopen vier maanden heeft doorgebracht. Blije ogen, brede lach. ‘Kom verder.’