Balanceren tussen droom en daad. Het seizoen van Leicester City ontvouwde zich als één grote evenwichtsoefening. Voor de benen, het hart en het hoofd. In VI Rebound aandacht voor Leicester, dat exact drie jaar geleden de Engelse titel veroverde. Hoe in de underdog een groot kampioen schuil bleek te gaan.
Onverwachte overwinningen van onverwachte helden op onverwachte momenten.Ze vormen een onverwoestbare rode draad door de sportgeschiedenis. Het zijn de verhalen die ons naar het puntje van de stoel brengen, naar adem doen happen, die onze kijk op de werkelijkheid veranderen, die ons recht in het hart raken. Ellen van Langen sprintte in Barcelona naar de eeuwigheid en wij renden de laatste meters allemaal in gedachten mee. Onvergetelijk. Want puur, zonder script, een cadeau waar we – terecht – geen rekening mee hielden.
Geen gewone degradatiekandidaat, maar gedoemd om te degraderen nadat het eigenlijk al gedegradeerd had moeten zijn. Dat was Leicester City begin dit seizoen. Een voetbalclub op instorten, zo concludeerden de commentatoren eensgezind in de kranten en op televisie. Ook met terugwerkende kracht, nu de titel binnen is, kun je hen geen ongelijk geven. Leicester City had net een heel jaar onderaan gestaan, een populaire manager de wacht aangezegd omdat diens zoon zich misdroeg in een Thais seks-filmpje plus een trainer gepresenteerd die zijn baan als bondscoach van Griekenland kwijtraakte na een thuisnederlaag tegen Færøer. De necrologieën waren nog net niet geschreven. Maar één plus één is dus niet altijd twee.