Iedereen kijkt naar Xavi Simons.
Wat zien ze?
Mijn theorie: iedereen kijkt naar hem, en iedereen ziet wat anders.
De een ziet een nauwelijks volgroeide jongen met een ‘huilbuigezicht’ (dank, Robert Maaskant, Radio 1), de ander ziet de beste Nederlandse voetballer sinds jaren. Waar de één een hype ziet, opgezweept door wat kekke dribbels, ziet de ander de niet te missen tekenen van uitzonderlijkheid.
Het gekke is: elke keer dat je naar Xavi Simons kijkt, valt je iets nieuws op, iets waarvan je je nauwelijks kunt voorstellen dat je het de vorige keer hebt gemist. De ene keer zie je zijn passes, waaruit een zeldzame snelheid van denken blijkt, alsmede een bijzondere precisie van uitvoeren – of andersom. Je ziet de passes, die hard en secuur zijn en die getuigen van een inzicht dat ruimtes op het veld ziet voordat ze zich openen voor de minder geoefende kijker. Passes als die van Verratti, de wat lijzige Italiaanse middenvelder die Simons – voormalig aanvalspartner van Mbappé, Messi en Neymar – zijn beste teamgenoot ooit noemt. Omdat-ie nooit de bal kwijtraakt.
