Sinds zijn eerste eindtoernooi als verslaggever, het WK van 1966 in Engeland, is het medialandschap onherkenbaar veranderd. Kees Jansma (73) maakte het allemaal van dichtbij mee en is sinds kort presentator van de online talkshow van Voetbal International. Een monoloog over ruim vijftig jaar aan de frontlinie van de voetbalmedia.
1970-1980
‘In mijn beginjaren mocht ik naar interlands soms meerijden met de coryfeeën van de voetbalverslaggeving. Herman Kuiphof, Ad van Emmenes, Kick Geudeker, Bart in ’t Hout. Als we onderweg stopten voor een lunch, moest ik apart gaan zitten. Dat waren beroemdheden die met grote distantie hun werk deden. Contact onderhouden met spelers vonden ze totaal absurd. In het begin van de jaren zeventig zorgde Maarten de Vos voor een omslag in de sportjournalistiek. Hij was hoofd-voetbal van dagblad De Tijd. Daar werkten mannen als Mart Smeets Eddy Poelmann, Bert Nederlof, Cees van Cuilenborg, John Linse en ook ik.
De Vos vond dat de rechttoe-rechtaan-verslaggeving al genoeg door radio en tv werd gedaan. Van ons verwachtte hij ook verhalen met spelers en trainers. Die vorm van journalistiek bestond simpelweg nog niet destijds. De Vos was bepaald niet scheutig met complimenten. Totdat ik een keer naar Sparta-Ajax ging. Bij Ajax was Zoltán Varga de grote uitblinker, een Hongaarse speler. Ik ben na de wedstrijd van Spangen naar De Meer gereden om Varga op te wachten en zijn verhaal op te tekenen. Zowaar kreeg ik daarna een compliment van De Vos. Dit was precies wat hij had bedoeld. Later heeft het veel navolging gekregen bij andere kranten. Bij de Volkskrant vonden ze het aanvankelijk niks. Begenadigde schrijvers als Ben de Graaf en Frans Ensink waren niet geïnteresseerd in de achtergronden van spelers. ‘Ik ga echt niet bij die kleedkamers hangen om naar prietpraat van spelers te luisteren’, zei Ben dan met een chagrijnig hoofd, lurkend aan zijn pijp.