In zijn eerste seizoen bij Ajax kroont Davinson Sánchez (20) zich direct tot Speler van het Jaar. De Colombiaanse verdediger danst, lacht, tackelt, jaagt, scoort en bikkelt op weg naar de Europese top. VI verbleef een week in de schaduw van Het Beest uit Cali.
Zondag 7 mei
Amsterdam, 16.28 UUR
Met zijn karakteristieke loop wandelt Davinson Sánchez naar voren. De schouders omhoog, de rug kaarsrecht en de blik strak. De Colombiaan onttrekt zich aan het kluitje spelers aan de rand van het veld en neemt het applaus met een bescheiden gelaatsuitdrukking in ontvangst. Een paar tellen eerder schalde zijn naam uit de luidsprekers van De Arena, als winnaar van de verkiezing Beste Ajacied van het Seizoen. Oftewel, de Rinus Michels Award. Tot dit moment wist de verdediger niet van het bestaan van de prijs af, maar uit de reacties van het publiek én zijn medespelers dringt het tot hem door.
In zijn eerste seizoen, amper tien maanden nadat hij voor het eerst voet heeft gezet op Nederlandse bodem, is de waardering groot. Met de prijs in zijn hand schuift hij terug naar de spelersgroep, die naar hem lacht en klapt. Abdelhak Nouri, de kleinste van het stel, daagt Sánchez uit om voor het publiek wat danspasjes eruit te gooien. Dat hoeft hij geen tweede keer te vragen. De onemanshow van de Colombiaan, begin april na zijn fabuleuze omhaal in het thuisduel met AZ, krijgt een passend vervolg. Met de armen over elkaar en druk knikkend met zijn hoofd toont Sánchez zijn grote voorliefde voor ritme en muziek. ‘Ik ben een liefhebber van muziek, dansen, ritme’, gaf Sánchez onlangs nog ruiterlijk toe. ‘Als ik thuis onder de douche vandaan kom, ben ik altijd aan het zingen en het dansen. Dan kijkt mijn vriendin vaak toe hoe ik wat danspasjes eruit gooi.’
De vreugde is groot, maar eenmaal aan het woord is Sánchez de rust zelve. ‘Deze prijs had ik niet zien aankomen, het komt als een verrassing, want we hebben een geweldige selectie. Ik zie mezelf niet anders dan de rest, ben onderdeel van het team. Zonder mijn medespelers had ik deze individuele prijs ook nooit kunnen winnen.’ Sánchez is niet de persoon van vlijmscherpe kreten. De Zuid-Amerikaan dwingt de aandacht liever af op het veld, met zijn spel waarmee hij in korte tijd van onschatbare waarde is geworden.