Het kan raar lopen. Twee mensen die een week geleden nog model stonden voor alles wat er lelijk en kapot is aan de voetbalwereld wil ik nu in huis nemen en verzorgen. Ik wil ze overstelpen met liefde.
Ze zijn allebei niet gewend aan genegenheid, wantrouwen iedereen die hen wil omarmen en verschuilen zich achter een muur van zogenaamde hardheid en onverschilligheid. Ik dacht dat het tijgers waren, maar ik weet sinds enkele dagen wel beter. Kuikentjes zijn het. Ik wil ze met mijn wijsvinger over hun kopje aaien en prevelen: ‘Je bent zo lief als je boos doet, ja, je bent lief hoor, kom eens hier, doe je kopje eens omhoog, dan kan ik je onder je kinnetje aaien. Goed zo, niet bang zijn. Ik zal je niet wurgen.’
Het zit zo. Een week geleden keek ik naar de zoveelste Mocro Maffia-achtige serie Sleepers. Veel jongens op scooters, afrekeningen in het criminele circuit, ongeloofwaardige dialogen, gedoe met een dove zoon en in iedere zin vier keer het woord ‘kanker’. Dat schijnt zo te horen, wanneer je geloofwaardig de Nederlandse onderwereld neer wil zetten. Mensen vragen niet om koffie maar zeggen: ‘Kankerjong, je weet toch, kanker me eens een kankerkoffie of moet ik nog kankerlanger wachten, gappie, je weet toch bro, hoe ik mijn kankerkoffie drink? Met twee schepjes kankersuiker!’