Feyenoord-spits Lucas Pratto stelt zich voor: De Beer is klaar om te brullen

Het was een Superclásico met alles erop en eraan. Boca Juniors-River Plate, 2-2, ook gelijk in rode kaarten (1-1), maar Lucas Pratto heeft ’m moeten missen, voor het eerst sinds lange tijd. ‘Door het tijdsverschil heb ik alleen de samenvatting maar kunnen zien’, vertelt de nieuwe spits van Feyenoord. ‘Ik wil zo snel mogelijk wennen aan het Nederlandse ritme, dus dan is het niet handig tot diep in de nacht op te blijven. Maar ik heb de volgende dag wel meteen met wat voormalige ploeggenoten gebeld, omdat je toch wilt weten hoe alles is verlopen.’

Hij leeft voor de grote wedstrijden, zegt Lucas Pratto. En dat komt goed uit, want de Nederlandse Superclásico staat volgende week al op het programma, in de maand waarin hij met zijn nieuwe club ook nog PSV en AZ treft.

‘Ik wil natuurlijk elke wedstrijd goed spelen en winnen’, benadrukt hij, ‘maar op de een of andere manier brengen grote wedstrijden, derby’s of klassiekers, altijd net iets meer bij me boven. Zo gaat dat al heel mijn carrière, of het nou met River Plate was, of Universidad Católica, Atlético Mineiro, São Paulo… Of wedstrijden om de Copa Libertadores. In dat soort duels scoorde ik vaak, kon ik belangrijk zijn. Ik denk dat het komt doordat dan onbewust mijn focus nog net iets groter is dan normaal.’

Pratto kijkt uit naar Ajax-Feyenoord, volgende week in de Johan Cruijff Arena. Boca Juniors-River Plate in verkleinde vorm, want zonder publiek en sowieso met iets minder passie, al zit de rivaliteit net zo diep. ‘Ik ben heel benieuwd’, zegt hij. ‘Ik heb zulke grote wedstrijden gespeeld in Argentinië, Brazilië en Chili. Ieder land heeft daarbij zijn eigen gewoontes en folklore. Het maakt me nieuwsgierig hoe dat in Nederland zal gaan. Ik hoop dat ik mag spelen, ik ben er in elk geval klaar voor en fit genoeg. Dat hebben de fysieke testen uitgewezen die ik moest ondergaan: allemaal in orde. De medische staf en de fysieke trainers vertelden me dat ze tevreden waren over hoe ik ervoor sta. De laatste weken heb ik bij River nog extra voor mezelf getraind, zodat ik in goede conditie naar Rotterdam kon afreizen.’

VERRASSING

Zijn komst was een verrassing. Feyenoord-trainer Dick Advocaat lobbyde al lang voor een extra spits, nu zijn topscorer rechtsbuiten Steven Berghuis is, gevolgd door linkerspits Bryan Linssen en linksback Ridgeciano Haps. De scouts van Feyenoord bekeken er tientallen, totdat technisch directeur Frank Arnesen met de naam Lucas Pratto kwam, een aanvaller die ze in Argentinië El Oso noemen, De Beer, doordat hij altijd met zijn gezicht naar voren rent. Advocaat scande even zijn cv en was meteen enthousiast. Hij zag wat hij zocht in een spits: iemand die in de punt speelt en er blijft staan, eentje met een goed schot bovendien én, voor de trainer van Feyenoord altijd een pré: heel veel ervaring. De spits zelf wilde ook en River Plate werkte mee.

Los Millonarios gunden hem een avontuur, terwijl het ook meehielp dat Pratto’s salaris zodoende niet langer op de begroting drukte. ‘Feyenoord...’, zegt Pratto. ‘Grote naam in Europa. Grote club met historie. Bij River wisten ze dat als deze kans ooit nog zou komen, ik ’m wilde pakken. Begrijp me goed, ik hóéfde niet weg. Technisch directeur Enzo Francescoli en trainer Marcelo Gallardo hadden me met alle liefde gehouden. En zelf had ik het ook prima naar mijn zin, want alle mensen bij River houden van me en ik van hen. Maar als je dan Feyenoord hoort, wil je toch. Dit was voor mij een unieke kans om nog een keer in Europa te voetballen bij een club die meedoet om de prijzen.’

TIJD

Feyenoord is Pratto’s derde club op het continent. Eerder speelde hij voor Lyn Oslo en Genoa. Die avonturen waren geen groot succes. ‘Noorwegen toch wel’, nuanceert hij. ‘De club huurde me en deed dat na een half jaar nóg een keer. Ik speelde en scoorde, maar wilde zelf terug naar Argentinië. Genoa kocht me uiteindelijk wel. Nu weet ik dat ik mezelf toen te weinig tijd heb gegeven te wennen aan het voetballen en leven in de Serie A. Ik wilde te snel, terwijl de mensen niet per se van me af wilden. Nu ben ik 32 en heb alles al zo’n beetje meegemaakt. Bij River Plate heb ik alles gewonnen wat er te winnen viel, nationaal en internationaal. Ik ben er nu veel meer klaar voor dan toen ik naar Noorwegen en Italië vertrok.’

Lucas Pratto heeft de rust gevonden sinds hij zichzelf de geschiedenisboeken in schoot tegen de eeuwige rivaal Boca Juniors. Dat deed hij tijdens de finale om de Copa Libertadores in 2018. De eerste wedstrijd in La Bombonera eindigde in 2-2, met een goed doelpunt van Pratto. De beslissende ontmoeting werd niet in La Monumental van River gespeeld, maar vijftien uur vliegen verderop, waar in Madrid het Estadio Santiago Bernabéu het decor vormde voor de allesbeslissende ontmoeting tussen twee Argentijnse grootmachten die elkaar niet kunnen luchten of zien. ‘Een historische Superclásico’, kijkt Pratto terug. ‘qua uitslag, locatie en ook als het gaat om mijn eigen carrière.’

De aanleiding voor de transatlantische verplaatsing van de kraker waren de aanvallen van hooligans op de spelersbussen van Boca en River. ‘Nooit goed te praten’, zegt Pratto, ‘maar toen wij op weg waren naar Bombonera vlogen ook onze ruiten eruit. Ik verheerlijk geen geweld, alleen groei je er wel mee op als je uitkomt voor de topclubs in Zuid-Amerika. Ik heb als speler van alles meegemaakt, ruiten die eruit werden gegooid was nog het minste. Ik ben bekogeld met stenen en vuurwerk.'

'Het klinkt gek, je leert ermee leven. Maar doordat er een speler van Boca gewond raakte, greep de AFA (Argentijnse voetbalbond, red.) in. In plaats van het Monumental moesten we naar Madrid. Dat alles zorgde voor stress. Spelers gingen vermoeid in het vliegtuig naar Spanje en dan kwam de druk van de finale er nog bij. Dat we wonnen (3-1 na verlenging, red.) en ik scoorde (1-1) is samen met mijn uitverkiezing voor het Argentijnse elftal een hoogtepunt in mijn carrière, maar het blijft steken dat we deze wedstrijd niet voor onze eIgen fans in Buenos Aires konden spelen.’

GESCHIEDENIS

De Held van River moet in Rotterdam-Zuid zijn status nog waarmaken, maar Pratto is niet bang voor het avontuur. Daarvoor heeft hij te veel meegemaakt. Zijn geschiedenis is klassiek Zuid-Amerikaans, maar zegt wel iets over het karakter van de nieuwe spits. Pratto groeide zonder vader op in Los Hornos, een wijk in La Plata. Die had het gezin verlaten toen Lucas nog een kind was. Eten was er nauwelijks. Samen met moeder Daniela en broer Leandro at hij ’s avonds vaak alleen wat brood. Om iets bij te verdienen bracht Pratto folders rond en werkte hij, toen hij al wat ouder was, als uitsmijter bij feestjes, waar hij het moest zien te regelen zonder tussenkomst van de politie.

Intussen hoopte hij op een carrière als voetballer. Pratto begon bij het kleine Gimnasia de Los Hornos. Het grote Gimnasia de la Plata wilde hem wel hebben, maar dan alleen als amateur. Dat zag Pratto zelf niet zitten en hij trok naar Cambaceres, dat uitkomt op het vierde niveau in Argentinië. Het waren lange dagen. Na school liep hij kilometers naar een busstation, van waarvandaan hij naar Ensenada reisde, de wijk waar Cambaceras speelde. Pas ’s avonds laat was hij terug. Geld voor dure voetbalschoenen was er ook al niet, dus naaide zijn moeder op een goedkoop paar maar zelf het logo van Nike.

Zo sappelde hij door het leven als middenvelder met een opvallend gevoel voor het doel. Zijn geluk was dat zijn trainer Gabriel Palermo kende, de broer van Boca-spits Martín. Op die manier kreeg hij een stage aangeboden bij de topclub. Hij mocht blijven. Tegen het Argentijnse El Gráfico vertelde Pratto dat hij voor het eerst zijn moeder zag huilen toen hij het nieuws vertelde.

Maar daarna ging het nog niet vanzelf. Voor Lucas Pratto leek een carrière in de marge weggelegd. Boca verhuurde hem aan Tigres, Lyn Oslo en Union Santa Fé. Later werd hij betrokken in de transfer van Gary Medel van Universidad Católica naar Boca Juniors. De Chilenen kregen behalve geld ook een spits mee in de deal: Pratto. Maar toen hij in zijn eerste wedstrijd als invaller al na drie minuten scoorde, betekende dat de start van een mooie carrière. Pratto werd kampioen, blonk uit in de strijd om de Copa Libertadores, waarna Genoa vierenhalf miljoen euro betaalde.

Eenmaal terug in Buenos Aires, bij Vélez Sarsfield, ging het pas echt lopen. In 85 wedstrijden scoorde Pratto 33 keer. Het leverde hem een transfer op naar de Braziliaanse club Atlético Mineiro (54 duels, 18 goals) en vervolgens pikte topclub São Paulo hem op. Daar werd hij aanvoerder en kwam hij tot veertien goals in 48 duels. River Plate zag in hem de leider die de ploeg miste. Ruim veertien miljoen dollar tikten Los Millonarios voor hem af. Hij zou er drie jaar blijven. Totdat Feyenoord kwam.

LES

Zijn lange reis heeft hem een belangrijke les geleerd. ‘Hard werken’, zegt Pratto nu. ‘Ik probeer dat over te brengen op de jeugd van tegenwoordig. In Brazilië was ik aanvoerder, een leider. Mijn voordeel is dat ik makkelijk klik met jonge jongens. Ik vind dat ook leuk, ze te helpen, te adviseren. Ik probeer ze uit te leggen dat geld belangrijk is, maar niet op de eerste plaats. Ze moeten denken aan voetballen, aan zo veel mogelijk wedstrijden spelen, aan ontwikkelen. Zodra dat goed gaat, komt geld vanzelf. Op deze manier is het bij mij ook gegaan. Niets ging vanzelf, ik heb ook moeten vechten voor kansen, het was ook niet altijd makkelijk. Maar door hard te blijven werken, kun je heel ver komen.’

Feyenoord haalt met Lucas Pratto niet de beste spits ter wereld binnen, zegt hij zelf. Wel één die weet wat winnen is, kampioen wil worden en de beker wil veroveren, zei hij direct na aankomst in Rotterdam op Feyenoord TV. ‘Individueel zijn er betere spitsen dan ik, ja’, weet Pratto, ‘maar daar gaat het in mijn beleving niet om. Ik weet wat ik kan. Ik ben balvast, sterk in de een-tegen-een en bovenal een teamplayer. Als het elftal goed speelt, speel ik ook goed. Dat zie je wel aan de manier waarop ik wil voetballen. Niet zelfzuchtig, maar altijd zoeken naar de combinatie, een-tweetjes, samenspel. Zo kom je tot succes en daaraan wil ik meewerken bij Feyenoord. Ik kom om te spelen en de titel en de beker te winnen. Dat kan ik niet alleen, maar samen geloof ik er wél in. Ik ben kampioen geworden in Argentinië en Chili. Waarom dan niet in Nederland?’