Nog maar negen doelpunten en Neymar heeft Pelé bijgehaald als Braziliaans topscorer aller tijden. De dribbelaar, 29 jaar oud, hoopt deze maand voor het eerst in zijn carrière de Copa América te winnen. De vergelijking met Pelé is uiteraard zonde van de tijd. Daar gaat het in dit stuk ook niet om. Interessanter is de vraag waarom Neymar zoveel verschillende emoties oproept. Met andere woorden: hoe moeten we naar hem kijken?
Het is alweer tien jaar geleden dat veel Nederlanders hem voor het eerst zagen. Oranje speelde op 4 juni 2011 een oefenduel in Goiãnia. Op de tribune zaten 37 duizend toeschouwers en bijna allemaal kwamen ze voor één speler. Voor het negentienjarige ventje dat als speler van Santos bijna elke wedstrijd een show opvoerde. Bert van Marwijk begon in een 4-3-3 met Arjen Robben, Robin van Persie en Dirk Kuijt in de voorhoede en Ibrahim Afellay op 10. Kevin Strootman en Nigel de Jong waren de controleurs. De Nederlandse speler die het meest in beeld kwam, was de rechtsback. Gregory van der Wiel zal vooral het geluid van die interland hebben onthouden. Elke keer als Neymar aan de bal kwam, rolde er een gejoel van de tribunes af, afgewisseld met hoge gilletjes en geroezemoes.
Het was pas zijn vierde interland en de Brazilianen hielden vrijwel onmiddellijk van hem. Als hij aan de bal is, spreekt de dribbelaar een taal die iedereen in het land begrijpt. Dat was tien jaar geleden zo en dat is na 68 interlandgoals nog steeds zo. Zelfs tijdens de meest troosteloze editie van de Copa América ooit. De stadions zijn leeg, de tegenstand niet van een bijster hoog niveau, maar dat deert Neymar niet. Hij wil vermaken, hij wil dribbelen, hij wil plezier hebben, hij wil op ontdekkingstocht met de bal, creëren, lachen, dansen, uitproberen.
