De Qatarese klapper van Saddiki: 'Ik dacht niet eens prof te worden'

Saddiki was vroeger nooit het grootste talent op de Limburgse velden. Hij speelde zelfs even in de C6 van zijn amateurclub SC Irene en werd uiteindelijk pas op zijn zeventiende weggeplukt door Fortuna Sittard. De afgelopen vier jaar werd hij een publiekslieveling bij Willem II, aangezien hij iedere wedstrijd de benen onder zijn lijf vandaan liep. Voor iemand voor wie profvoetbal lange tijd een utopie leek, was het bijna onmogelijk om deze financieel aantrekkelijke kans te laten lopen.

Saddiki vertelt over zijn financiële klapper, wedstrijden tegen Santi Cazorla en zijn stiekeme WK-droom met Marokko.

Hoe was het om afscheid te nemen van Willem II?

‘Dat was moeilijk. Ik wist al een tijdje dat ik weg zou gaan, maar had het nog niet met iedereen gedeeld. Ik heb vier jaar bij Willem II gezeten en ben toch wel erg gehecht geraakt aan de club. Ik had een goede band met alle mensen: van de materiaalman tot de trainer. Ik liep ook regelmatig binnen bij de mensen van het kantoor was ook close met de kok, Ilse Driessen. Ze is een prachtpersoon en regelt van alles binnen de club. Ze is een soort tweede moeder voor me geweest en ik kon altijd bij haar terecht. Na de laatste wedstrijd had ik een brok in mijn keel. Enerzijds omdat ik wist dat het mijn laatste wedstrijd voor de club was en anderzijds omdat we degradatie niet hadden ontlopen. De dagen erna vertelde ik het nieuws aan de andere spelers. Daarna daalde het besef pas echt in en volgden er traantjes.’

Hoe kwam de transfer naar Umm-Salal tot stand?

‘Ik werd op een gegeven moment benaderd door zaakwaarnemer Saïd Boutahar, met wie ik nu heel goed bevriend ben. Het klikte goed tussen ons en ik was eigenlijk direct enthousiast over deze kans. In het weekend van de bekerfinale waren we vrij en ben ik even snel op en neer naar Qatar gegaan. Het was spectaculair om daar te zijn, alles was mooi en de mensen waren ontzettend netjes. Ook op de club zagen de faciliteiten er erg goed uit. Op het complex liggen twee velden, er is een mooie buitengym en in de kleedkamer is een ijsbad en een normaal bad. Daarna ging ik in gesprek met de sjeik van de club. Hij had livewedstrijden van me gezien en veel beelden van me bekeken. Het is toen snel rondgekomen, maar ik heb nog even voor mezelf gehouden. Omdat ik echt van Willem II houd en eerst nog alles voor de club wilde geven.’

Hoe ziet jouw leven eruit in Qatar?

‘Ik sta vroeg op en ga vaak even naar de gym. In de middag eet ik wat en doe ik vaak een dutje, waarna we in de avond rond half zeven trainen. Meestal zijn we rond negen uur klaar en dan mogen we doen wat we willen. Mijn voormalig ploeggenoot bij Willem II, Nasser El Khayati, heeft ook in Qatar gespeeld en hij heeft me in contact gebracht met een Nederlandse jongen die hier al vijf jaar woont. Het klikte gelijk en hij laat me hier de mooie plekken zien. De eerste keer spraken we bijvoorbeeld af bij een winkelcentrum, dat er meer uitziet als een paleis. Daar hebben we gezellig een koffietje gedronken. Andere dagen gaan we weer samen zwemmen. Er is hier in Qatar genoeg te doen.’

João Teixeira van Feyenoord ging tegelijkertijd met jou die kant op. Trekken jullie veel met elkaar op?

‘Jazeker, buiten het voetbal om gaan we weleens een hapje eten. Hij woont om de hoek in een appartementencomplex. Het is fijn om een bekende in de buurt te hebben. Ik heb vaker tegen hem gespeeld in zijn Feyenoord-tijd en we hadden al weleens een praatje gemaakt. Gelukkig maak ik altijd snel vrienden en kan ik het hier met iedereen heel erg goed vinden. Jonathan Kodjia, die bij Aston Villa in de Premier League speelde, zit ook in mijn team. Hij zit hier al wat langer en geeft me ook regelmatig tips.’