Juventus is het al een poosje kwijt. Na negen landstitels op rij volgden twee teleurstellende seizoenen. En ook deze zomer kent de meest succesvolle club van Italië niet bepaald een flitsende start. Hoog op de tribune zit de icoon met lange, blonde lokken zich al die tijd te verbijten. Had vice-president van de club Pavel Nedved maar een speler zoals Pavel Nedved.
Hoe vaak het niet al is gebeurd. Dat een nieuwe aanwinst van Juventus zich meldt op zijn kantoor en spontaan terugdeinst. Als die twee hemelsblauwe ogen je indringend aankijken... De 1 meter 77 lange gestalte komt vervolgens kwiek overeind en stapt recht op zijn bezoeker af. Om in honderd van de honderd gevallen bezeten over voetbal te gaan praten, en leven als de perfecte prof. Niemand die daar namelijk meer over kan vertellen dan Pavel Nedved, de man die altijd heeft volgehouden dat-ie qua aanleg slechts een matige speler was, maar puur door training zelfs de Gouden Bal de lucht in kon tillen. De Tsjech zal het vast weleens denken: Wat moet er dan niet mogelijk zijn voor een jongeling met zo belachelijk veel aanleg?
Dat het er dan uiteindelijk toch net niet uitkomt bij die van talent overlopende nieuweling, daar begrijpt een type als Nedved werkelijk niets van.
'Een tegenstander kan technischer zijn, meer tactisch inzicht hebben, maar je mag nooit op conditie worden afgetroefd. Dat kun je namelijk trainen'
Ter ere van zijn vijftigste verjaardag een levensverhaal waarvan elke voetballer met een beetje ambitie een hoop kan opsteken. Over het immer brandende vuur in La Furia Ceca, dat woest kon oplaaien. Over het trainingsbeest dat een nieuwe betekenis gaf aan de term maniakaal. Over een bescheiden witkop die al piepjong huis, haard en kleine competitie verliet om in Italië uit te groeien tot de allerbeste.
