Met twee gelijke spelen sluit het Nederlands elftal een bewogen seizoen af. Aan de hand van Ronald Koeman is de wederopbouw dagelijkse kost, met vallen en opstaan, en op jacht naar eerherstel. Een hels karwei.
Als een veldheer staat Ronald Koeman voor de dug-out. De eerste helft van Italië-Nederland is in volle gang. Met de handen in zijn zak schudt hij een paar keer veelzeggend zijn hoofd, terwijl de regen op hem neerdaalt. Wat hij voor zich ziet is de harde realiteit van de staat van het Nederlands voetbal. Spelers als Hans Hateboer, Ruud Vormer en Marten de Roon waren nog niet zo heel lang geleden verdienstelijke spelers bij clubs als FC Groningen, Roda JC en SC Heerenveen. Op deze avond in Turijn maken ze onderdeel uit van de basiself van Oranje, omringd door wat spelers van de internationale subtop. Ze vormen de hoop op betere tijden, waarbij Koeman vier duels uittrok om tot zijn individuele oordeel te komen.
Het aantal voldoendes hangt af van de normering van de bondscoach zelf, aangezien het grootste deel van de internationals vooral de tekortkomingen toont. In het duel met Engeland, in de eerste helft tegen Slowakije en maandagavond ook tegen Italië. Diep van binnen zal ook Koeman zich telkens weer kapot schrikken van de dolende indruk die spelers, en daarmee ook Oranje als geheel, maken. De wond van twee gemiste eindtoernooien is nog altijd gigantisch, maar de juiste medicijnen voor genezing zijn nog slechts beperkt zichtbaar. Wat de bondscoach ook probeert, de middelmaat regeert.