Bij de persconferentie van slechts vier minuten en negentien seconden heeft José Mourinho voor de topper tegen Tottenham Hotspur zijn chagrijn nog eens onderstreept. De selectie is onvoldoende versterkt, de verwachtingen zijn te hoog en club en trainer groeien steeds verder uit elkaar.
Het lijkt een eeuwigheid geleden dat David Moyes het voor het zeggen had op Old Trafford, maar was het niet tot een breuk gekomen, dan zou zijn oorspronkelijke contract nu nog 308 dagen van kracht zijn geweest. Met de zesjarige verbintenis voor de Schot kondigt de clubleiding in 2013 indirect een periode van wederopbouw aan. De contractduur moet voor rust zorgen, maar dat is slechts voor de bühne. Na zeven maanden wordt Moyes ontslagen. Met Louis van Gaal wordt de zomer daarna voor een trainer gekozen die geroemd wordt om het kansen geven aan jonge spelers en iemand met een duidelijke filosofie. Kortom, een architect die kan gaan bouwen aan nieuw topelftal. Hoe dat na twee seizoenen is afgelopen, is bekend.
Waarom deze voorgeschiedenis belangrijk is? Omdat de aanstelling van Mourinho in 2016 een koerswijziging betekent. De Portugees is een trainer voor het heden, niet voor de toekomst. Het geduld is op, de kloof met de Engelse top moet sneller gedicht worden. De komst van Zlatan Ibrahimovic (34), Nemanja Matic (28) en Alexis Sánchez (29) sluit daar perfect op aan. De Chileen is meer dan alleen een directe versterking. Met zijn transfer in januari van dit jaar boekt Manchester United ook een morele zege op het eveneens in Sánchez geïnteresseerde Manchester City, juist in de periode dat de kloof voor jaren onoverbrugbaar dreigt te worden. Niemand kan dan nog vermoeden hoe enorm lastig de linksbuiten het krijgt op Old Trafford.