FC Dordrecht bungelde vorig seizoen aan het randje van de afgrond en ook deze jaargang ging niet zonder slag of stoot van start. VI toog naar De Krommedijk, op zoek naar de ziel van een club die bijna alles kwijtraakte.
‘Wat voor mij nou echt FC Dordrecht is?’ Teammanager Ariejan Wallaard is even stil, begint dan te vertellen en schiet al snel vol. Een herinnering aan Theo Bos, de in 2013 aan kanker overleden ex-trainer van de club, wordt hem te veel. ‘Ik loop altijd de vierdaagse van Nijmegen. In 2011 stond Theo, die hier toen trainer was, met zijn vrouw Marieke langs de route in Elst om mij aan te moedigen en eten en drinken voor onderweg mee te geven. Het jaar erna, toen al bekend was dat Theo ziek was, zou ik weer lopen. Ik sprak van tevoren met hem. Ik zei dat ik niet op hem rekende en hij gaf aan dat hij er inderdaad niet zou zijn, want hij moest naar een bestraling in Rotterdam.’
‘Maar toen ik door Elst liep zag ik hem ineens staan. Hij was na zijn chemo zo snel als hij kon naar huis gereden, zodat hij mij kon aanmoedigen en eten en drinken mee kon geven. Dat gebaar, die herinnering. Dat is waarom ik zoveel tijd en energie in Dordrecht steek. Ik doe het niet om status of erkenning te krijgen. Maar dat Theo mij zo waardeerde dat hij er ondanks alles gewoon stond, betekende alles voor mij. Dat is waar deze club voor staat.’
Dat Theo Bos mij zo waardeerde dat hij er ondanks alles gewoon stond, betekende alles voor mij
Wallaard stopt ziel en zaligheid in FC Dordrecht. Zijn officiële functie is teammanager, maar dat doet geen recht aan zijn werkelijke werkzaamheden. Van maandagochtend vroeg tot vrijdagavond laat is hij in de weer. Veel met het eerste elftal, maar ook met sponsoring en commercie. Wanneer de schoonmaakploeg dun bezet is poetst hij gerust mee en als de sfeer bedrukt is brengt hij de lach terug. Het is meer dan een fulltime baan, maar hij doet het allemaal vrijwillig. Al 23 jaar. Drie jaar geleden al werd hij in het zonnetje gezet met een koninklijke onderscheiding, maar nog steeds wil Wallaard – de zeventig inmiddels gepasseerd - van geen wijken weten. ‘Ik kan gewoon niet zonder deze club.’