In Nederland kennen we Oleguer Presas i Renom (37) vooral als de mandekker die bij Ajax zijn reputatie als Champions League-winnaar van Barcelona niet kon waarmaken. Veel meer dan zijn cv springt zijn uitgesproken persoonlijkheid in het oog. In een Volkswagenbusje reed hij naar de trainingen van Barça, in Amsterdam werd hij gespot bij een krakersdemonstratie, hij schreef politieke essays en als overtuigd Catalaan weigerde hij voor Spanje uit te komen. We zochten de voormalige verdediger en CL-winnaar op in zijn thuisstad Sabadell.
'Ik ben enkel op uw interviewaanvraag ingegaan omdat ik het belangrijk vind dat iedereen weet wat er momenteel in Catalonië gebeurt. Want dit is wel degelijk het probleem van alle Europeanen. Dit gaat om het recht op manifestaties en vrije meningsuiting. Internationale rechten. Als deze repressie mag en kan gebeuren, wat wordt dan de volgende stap? Dan zeg je eigenlijk aan alle andere staten en overheden: doe maar. Verder koester ik mijn anonimiteit. Ja, ik ben politiek actief, maar ik wil geen uithangbord of leider zijn. Ik maak deel uit van een grotere groep en dat voelt prima zo.'
De Oleguer die aan ons tafeltje plaatsneemt op het terras van de Alliance Française in Sabadell, net buiten Barcelona, is een ex-winnaar van de Champions League en, zo blijkt meteen, duidelijk in zijn communicatie. In 2006 prijkte de verdediger in de basisploeg van het FC Barcelona dat Arsenal klopte in de finale van het kampioenenbal. Geflankeerd door illustere namen als Deco, Samuel Eto'o en Ronaldinho. Na zijn vertrek bij Barça in 2008 speelde hij nog drie seizoenen voor Ajax. Toen zijn contract daar in 2011 ten einde liep, legde hij aanbiedingen uit Italië, Griekenland en Spanje naast zich neer. Op zijn 32ste besliste Oleguer dat hij het bestaan als profvoetballer achter zich zou laten.
Geld is nooit een drijfveer geweest
'Geen enkel project vond ik interessant genoeg', blikt hij daarop terug. 'Geld is nooit een drijfveer geweest. Het financiële was louter een gevolg van iets dat ik graag deed. Als mijn gevoel nee zei, deed ik het niet. Ik heb bijvoorbeeld ook veel geld laten liggen door de nationale ploeg te weigeren. Ik heb altijd geweten dat ik niet heel erg lang zou voetballen. Er waren zoveel dingen buiten de sport die ik nog wilde doen.'
De naam Oleguer heeft altijd gefascineerd. Niet zozeer vanwege zijn voetbalkwaliteiten - hij was een degelijke verdediger, zonder meer -, maar vanwege zijn dwarse denken. Een verademing in de plat gecommercialiseerde industrie die het topvoetbal geworden is. Waar elk dissident woord in de kiem gesmoord wordt nog voor de laatste lettergreep uitgesproken is. Zo zag de Barçaverdediger in 2007 een sponsordeal met Kelme afspringen omdat hij het opnam voor een ETA-aanhanger die door het Spaanse gerecht oneerlijk werd behandeld - hij sloot kort daarna wel een nieuwe deal met Diadora, de inkomsten daarvan schonk hij aan een goed doel. Zo werd hij in het begin van zijn voetbalcarrière opgepakt door de politie na schermutselingen bij de sluiting van een alternatief café in zijn thuisstad Sabadell. Of zo werd hij op een bepaald moment in een aantal Spaanse voetbalstadions uitgejouwd omdat hij openlijk afstand nam van de Spaanse nationale ploeg. Maar nooit, zo beweert hij stellig, heeft Barcelona of Ajax hem proberen te beteugelen. 'Of toch niet dat ik weet', voegt hij eraan toe.
Gerelateerde artikelen