Lex Immers heeft zijn laatste wedstrijd als profvoetballer gespeeld. Daarom brengen we dit verhaal uit december 2013 in de rebound: Lex Immers, Wesley Verhoek, Timothy Derijck, Gino Coutinho, Jens Toornstra en Christian Kum komen nog één keer samen in Het Zuiderpark, enkele weken voordat het stadion tegen de vlakte gaat. Ze waren de kopstukken in 2010/11, het beste seizoen van de afgelopen veertig jaar.
De ogen schieten door het spelershome. Nog één keer, nog één keer willen ze zich met ouderwetse voetbalhumor laten gelden. Gino Coutinho, de enige speler die nog wel bij ADO speelt, is zojuist al vertrokken, dus hij kan er niet voor verantwoordelijk worden gehouden. En dus gaan alle remmen los. ‘We doen het!’, klinkt het eenduidig. Enkele seconden laten zijn alle fotolijsten en schilderijen van de muur gehaald, verliest Lex Immers bijna zijn evenwicht bij het van de wand halen van het grootste portret, worden plastic bekertjes door de ruimte gegooid, gaan bidons met water de lucht in en stoelen tegen de grond. De laatste restanten van het onderkomen worden letterlijk afgebroken.
Lex Immers: ‘Het gaat in het voetbal niet alleen over doelpunten.’ Christian Kum: ‘Lexie, dat zou ik ook zeggen als ik jou was’
Het resultaat is één grote ravage en een lange eindeloze schaterlach van de vijf hoofdpersonen. Wesley Verhoek, Christian Kum, Timothy Derijck, Lex Immers en Jens Toornstra trekken na hun baldadige bui voor de laatste keer in hun leven de deur in Het Zuiderpark achter zich dicht. Meer symboliek dan deze mix van humor en kattenkwaad is ondenkbaar. Hier beleefden ze dagelijks het mooiste seizoen uit hun carrière, werden ze tot Haagse helden vereeuwigd na het bereiken van Europees voetbal en werd lief en leed gedeeld. In de voorgaande uren werd dat opnieuw duidelijk.