In Balverliefd altijd aandacht voor de gang van zaken achter de schermen van het voetbal en opvallende gebeurtenissen aan de rand van het veld. Deze keer in VI Rebound aandacht voor de markt van memorabilia, waar de drie van Milaan in september 2015 weer eens samenkwamen.
Eigenlijk is het allemaal de schuld van Michael Lee Aday, dat drie van de grootste voetballers zich vandaag melden in het portiershuisje van het Olympisch Stadion in Amsterdam, om driehonderd handtekeningen te zetten op voetbalshirts en posters. Dat zit namelijk zo. Het was in 2014 dat Frank Krake een reis boekte naar Las Vegas. Niet om te gokken, daarvoor is de geboren Tukker veel te nuchter, maar daar, in die door neon verlichte oase in de woestijn van Nevada, trad zijn grote idool op: Michael Lee Aday, geboren onder de naam Marvin, maar groot geworden als Meat Loaf. Krake, fan van het eerste uur en in de voetbalwereld bekend als de man die ooit De Graafschap sponsorde met Tita Tuinmeubelen, boekte er meteen een meet and greet bij en vloog naar Vegas. ‘Ik ben zo wild van die man, ik moest ’m een keer spreken, maar wilde ook een blijvende herinnering. Ik kocht een tweedehands gitaar en een stift, leek me mooi als Meat Loaf die zou tekenen. Dat was nog een heel gedoe. Zijn assistente zei van tevoren dat hij dat soort dingen nooit deed, dus zat ik daar met die gitaar. Maar ik heb dat ding helemaal meegenomen uit Nederland, loog ik. Ze zou zien wat ze kon doen. Van dat gesprek met mijn held herinner ik me weinig, behalve dat ik na afloop werd gewenkt en er op die gitaar een mooie handtekening en tekst stond: To Frank, keep rocking’.
De reis naar Vegas werd voor Krake op nog een andere manier legendarisch, het bepaalde zijn toekomst. Om de tijd te doden tot het concert wandelde hij wat rond in een van de vele shopping malls en kwam terecht in een winkel met memorabilia. Zijn ogen gingen open. ‘Naast een gitaar van Bruce Springsteen, uiteraard getekend, lag een grondwet met de signatuur van Ronald Reagan. Een stukje verder een microfoon van Oprah Winfrey en tientallen baseball- en footballshirts, ballen, helmen; je kon het zo gek niet verzinnen. Overal stond een handtekening op van een sporter of artiest. Ergens in een hoekje zag ik vier voetbalshirts van Pelé en Lionel Messi. Ik heb er twee gekocht, impulsief. Ik was thuis net een eigen kantoortje begonnen en dacht dat die dingen er wel in zouden passen. Ze werden nagestuurd via FedEx, zodat ik even mijn vrouw kon voorbereiden, want goedkoop waren ze niet. Maar daar, in die winkel, vroeg ik me meteen af waarom memorabilia in de Verenigde Staten een miljoenenbusiness is en ik er in Nederland eigenlijk nooit iets over had gehoord. Dat soort dingen vraag ik me dan af.’
Thuis in Hengelo ging hij op zoek en kwam erachter dat er in Nederland een jongeman bezig was met de verkoop van gesigneerde spullen: Harm Jan Deuring uit Groningen. Die had even gewerkt in Engeland, voor de marktleider op het gebied van memorabilia en dacht het nu, met een licentie uit het Verenigd Koninkrijk, zelf wel te kunnen. Het bedrijfje droeg een opvallende naam: De Hand Van Maradona. Meer had Krake niet nodig, want gekke namen die je nooit meer vergeet, daarop is hij dol. ‘Dat kan niet anders als je Tita Tuinmeubelen verzint’, zegt hij. ‘Daarmee gingen we De Graafschap sponsoren, voor een half jaar, twee keer drie maanden: juli, augustus, september en april, mei, juni, want dat zijn de maanden waarin je wat verkoopt. Ik werd uitgelachen: Tita Tuinmeubelen tegen toverprijzen, maar het draaide als een tierelier. Het tv-programma Voetbal International pikte het op en daarna kwam iedereen. We hebben uitgerekend dat we met twee ton investeringen voor drie miljoen aan naamsbekendheid genereerden. Na iedere thuiswedstrijd van De Graafschap steeg de omzet spectaculair. Uiteindelijk heb ik dat Tita Tuinmeubelen verkocht.’
Hij doet nu dingen die hij leuk vindt. Krake schrijft een boek over de eerste donkere man in zijn geboorteplaats Hengelo die er meteen vandoor ging met het mooiste meisje van de stad. Hij neemt er de tijd voor, al anderhalf jaar is hij ermee bezig. Tussendoor geeft hij lezingen en zet hij samen met Deuring De Hand Van Maradona in de markt, want daarin zit, als het gaat om memorabilia, nog een aardig gat. ‘Als het in de VS, Engeland, Azië en de Arabische wereld zo groot is, dan kan Nederland toch niet achterblijven? Wij merken dat mensen het leuk vinden gesigneerde shirts te hebben, dat zien we bij iedere actie voor een goed doel. Die kopen een gesigneerd shirt van ons en halen er vervolgens een veelvoud aan geld mee op. Door de samenwerking met de Engelse marktleider, hebben wij de exclusieve rechten in de Benelux. Messi, Cristiano Ronaldo, die shirts kun je alleen kopen via ons. Maar wij richten ons ook op de Nederlandse clubs. We willen samenwerken. Met Heracles is dat gelukt. We hebben het shirt op de markt gebracht waarmee de club de bekerfinale speelde, een speciaal shirt van Everton. Voor echte fans hebben die shirts betekenis, zeker als het ook nog is gesigneerd. Ook werken we voor PSV. We hebben het afscheidscadeau voor Nike ontworpen: het eerste en laatste paarse shirt met alle grote spelers en gewonnen prijzen erin verwerkt. Zo hopen we met iedere club in Nederland een verbinding aan te gaan. Er zijn zo veel culthelden die echt iets voor clubs en supporters hebben betekend. Het is toch fantastisch wanneer je als fan zo’n aandenken kunt bemachtigen?’
Krake en Deuring hebben overal over nagedacht. ‘Mensen weten nooit of iets echt is als ze een shirt kopen. Daarom geven wij een echtheidsgarantie af. Een certificaat met een foto van de speler die het shirt tekent, een hologram met een uniek nummer, de datum, alles wordt gedocumenteerd. Het is nu zo dat wij al veel gesigneerde shirts krijgen aangeboden. Die kunnen we dan voor weinig overnemen. Maar hoe aantrekkelijk het soms ook lijkt, we doen het niet. We verkopen alleen waar we zelf bij zijn geweest, waar we een foto van hebben, wat echt écht is. Dankzij onze licentie kunnen we bij alle toppers terecht. Mensen weten dus dat wat ze aanschaffen, origineel is. Vaak krijg ik verhalen van mensen die liever zelf een shirt kopen en naar Barcelona reizen voor een handtekening van Messi. Gelijk hebben ze, als het lukt. Maar deze spelers zijn zo groot, die zie je niet. Die tekenen liever een aantal keer per jaar een paar shirts om ervanaf te zijn. In Engeland is het al helemaal lastig. Daar tekenen spelers bijna niks, omdat ze ook wel weten dat zo’n shirt of foto daarna heel vaak op eBay komt te staan. Dat zegt wel wat over hoe populair deze branche is.’
Drie van Milaan
Terug naar Amsterdam. Terwijl in de hoofdstad het verkeer voorbijrijdt, stapt in het portiershuisje naast het Olympisch Stadion Nederlandse voetbalgeschiedenis binnen. Marco van Basten is de eerste. De assistent-bondscoach schudt handen en kijkt nieuwsgierig om zich heen. Frank Rijkaard is er ook, rustig als altijd. Het wachten is nog op Ruud Gullit die vanuit de studio’s van de BBC in Manchester, waar hij een dag eerder nog analyticus was van Match of the Day, direct doorvloog naar Amsterdam. Als Gullit de deur opendoet, ontdooit de sfeer meteen. ‘Zohoo’, zegt de oud-topspeler als hij de dozen vol shirts ziet, ‘hebben we er genoeg, denk je?’