In de beeldvorming draagt dit kampioenschap van Atlético Madrid de persoonlijke stempel van Luis Suárez. De realiteit is een stuk gelaagder. Suárez was inderdaad goud waard met zijn doelpunten, maar zonder de flexibiliteit van geest van Diego Simeone en het aandeel van Yannick Carrasco daarin was deze titel niet tot stand gekomen.
'Never let the truth get in the way of a good story.'
Zelden is dit principe zo waar geweest als bij dit seizoen van Atlético Madrid en Luis Suárez. Het verhaal is simpelweg te mooi om niet te vertellen. Barcelona verliest met 8-2 van Bayern München. Suárez krijgt de schuld. Barça probeert hem te slijten aan Juventus, maar die transfer klapt door fraude bij een taaltest. Met tegenzin krijgt concurrent Atlético de Uruguayaanse topspits - wisten jullie trouwens dat hij vrienden is met Lionel Messi? - in de schoot geworpen.
Dan volgt de grote revanche van Suárez. Hij blijkt het scoren nog niet verleerd en helpt zo Atlético naar de koppositie. Waar berichten over de Rojiblancos normaal gesproken matig gelezen worden op deze site, zorgt het Suárez-effect voor een explosie in interesse. Dit maakt de tongen los. Het toppunt van wanbeleid. Financieel aan de grond zitten en dan de rivaal met Suárez het kampioenschap cadeau doen.
De laatste speelrondes passen naadloos in dat narratief. Waar Barcelona faalde in de afwerking tegen Celta de Vigo, schoot Suárez vorige week vlak voor tijd de winnende voor Atlético binnen tegen Osasuna. Om zaterdag het heldendom definitief op te eisen door na een mislukte pass rustig te blijven voor de keeper. Dit is hoe wraak eruit ziet.
Hoewel Suárez met 21 doelpunten als clubtopscorer absoluut een groot aandeel heeft gehad in het succes van Atlético, is deze lens wel erg eenzijdig.
