Als het aantrekken van Sergio Agüero het resultaat is van de probleemanalyse over de huidige jaargang, dan belooft dat een nieuw jaar vol ellende voor Barcelona. Want de historisch slechte derde plaats is alles behalve het gevolg van een falende voorhoede.
Barcelona lijkt verdacht veel op een mediacratie, waarin de bestuurders handelen op basis van wat de kranten schrijven. Wanneer die suggereren dat de formatie met drie verdedigers van Ronald Koeman te defensief is, dan wordt de terugkeer naar 4-3-3 plots een thema. Gaat het over de gemiste kans van Martin Braithwaite tegen Celta de Vigo en de vermeende fout om Luis Suárez te laten gaan, dan is een nieuwe topspits prioriteit. Worden de keuzes van Koeman in topwedstrijden betwist, dan staat zijn positie meteen openlijk op de tocht. Roept de pers om het einde van een tijdperk, dan kondigt president Joan Laporta een totale renovatie van de selectie aan.
Het probleem van dit zigzagbeleid is dat succes zelden het gevolg is van een populariteitsverkiezing. Juist Barcelona moet dat begrijpen.
Want de succesperiode tussen 2008 en 2012 waar nu zo naar terugverlangd wordt, begon met een reeks impopulaire beslissingen. De eerste was om de onervaren Pep Guardiola als trainer te verkiezen boven de succesvolle José Mourinho. Vervolgens werd sterspeler Ronaldinho in de uitverkoop gedaan. Spelmaker Deco vertrok eveneens via de achterdeur. Spraakmakende vervangers bleven uit. In plaats daarvan investeerde Barcelona in verdedigers en hardwerkende middenvelders, met Dani Alves, Gerard Piqué en Seydou Keita als succesvolle voorbeelden. Daarnaast nam Guardiola met Sergio Busquets en Pedro twee spelers uit Barcelona B mee naar het eerste elftal.
Die impopulaire beslissingen volgden op een jaargang die verdacht veel leek op de huidige. Ook in 2008 eindigde Barcelona als derde door dramatische resultaten in topwedstrijden en een mislukte eindsprint. De logische oplossing is dezelfde: de selectie van vers bloed voorzien en investeren in de defensie.
