Barcelona moet na de winter verder in de Europa League. Analyse van de kansloze uitschakeling tegen Bayern München: 3-0.
Tijdens de eerste wake-up-call door Bayern München stond Xavi nog op het veld. In 2013 werd het fameuze middenveld van Barcelona tijdens twee halve finales volledig overlopen. Bayern bracht een directere en dynamische versie van het positiespel ten tonele waarmee Barcelona zoveel indruk gemaakt had.
Zeven jaar later was dit verschil alleen nog maar groter geworden. Mede dankzij Pep Guardiola had Bayern in de seizoenen voor de fameuze 8-2 nog meer variatie toegevoegd aan het positiespel, zonder de kracht van de omschakeling uit het oog te verliezen.
Barcelona weigerde die slag te maken. Bij de club waar trainers met vernieuwende concepten voor de grote successen gezorgd hadden, leken de spelers steeds meer de baas geworden. In de competitie kwam Barcelona daar dankzij de individuele klasse voorin vaak nog mee weg. Maar op cruciale Champions League-avonden bleek steeds weer dat Barcelona niet meer aan kon haken bij het tempo van het moderne voetbal. De ruimtes werden te groot. Want de trage verdedigers wilden naar achteren, maar de luie aanvallers hadden daar geen zin in. Aan de principes van met elf man aanvallen en met elf man verdedigen werd voortdurend getornd.
Ronald Koeman werd middenin de ronkende financiële en bestuurlijke puinhopen na de 8-2 binnengehaald om oude tijden te laten herleven. Toen hij eerder dit seizoen Bayern op het programma zag staan, schakelde hij in zijn pragmatische aard naar 5-3-2. Dat bleek het begin van het einde.
Xavi werd binnengehaald om Barcelona de kus van nieuw leven te geven. Maar zelfs de meesterleerling van Guardiola zag in dat het met deze spelersgroep een utopie is om Bayern van het kastje naar de muur te spelen.
