Dit seizoen van AC Milan symboliseert de tragiek van een gevallen topclub in moderne tijden. Als de Rossoneri zaterdag van Napoli verliezen, is de Champions League-droom al bijna vervlogen. Hoe de vlucht naar voren met Chinese investeerders als een boemerang terug kan komen via UEFA-controleurs en een Amerikaanse hedgefonds.
Twee zomermaanden lang heeft AC Milan de glansrijke schaduw van het eigen verleden tot leven kunnen wekken. De Rossoneri beheersen weer ouderwets het voetbalnieuws als in het begin van de zomer Leonardo Bonucci, André Silva, Andrea Conti, Hakan Calhanoglu, Mateo Musacchio, Ricardo Rodríguez, Lucas Biglia, Nikola Kalinic en Franck Kessié vastgelegd worden voor een totaalbedrag van tweehonderd miljoen. De vernieuwingen in de spelersgroep moeten het vliegwiel worden van een nieuwe succesperiode, waardoor in China een nieuwe groeimarkt veroverd kan worden.
In augustus blijkt de spending spree van Milan slechts het voorprogramma te zijn van het gevecht van de nieuwe grootmachten. Paris Saint-Germain geeft alleen aan Neymar meer uit dan de Rossoneri aan al hun zomeraanwinsten. Dat is het eerste signaal waaruit blijkt dat de renaissance-gedachte van de Milanezen een hallucinatie geweest is. Binnen de lijnen wordt begin september tegen Lazio (4-1) duidelijk dat Milan nog mijlenver verwijderd is van de Italiaanse top, wat bevestigd wordt in iedere topper die daarna volgt. Daarmee dreigt zich een pikzwart scenario te ontvouwen waarin de Italiaanse traditieclub gekaapt wordt door keiharde Amerikaanse durfkapitalisten.
Zonder CL-pilaar stort Chinees bouwwerk in
Om te begrijpen hoe AC Milan plots het slachtoffer kan worden van een bedrijf dat luistert naar de naam Eliott Capital, moeten we terug naar de soap rond de overname van de club. Hoewel Milan deze overname communiceert als een deal met de vermogende Chinees Yonghong Li, zit de daadwerkelijk structuur een stuk ingewikkelder in elkaar. Met Silvio Berlusconi heeft Li in de zomer van 2016 de afspraak gemaakt om te betalen in vier termijnen: drie keer een storting van honderd miljoen euro, gevolgd door een laatste overboeking van 370 miljoen. Bij iedere betaling heeft Li meer moeite om het geld bijeen te schrapen: de nieuwe Chinese eigenaar zit zonder geld. Eerst wordt de zakenman gered door een lening van een bank uit Hongkong. Daarna richt hij met Rossoneri Sport Investment een nieuw bedrijf op in Luxemburg, waarvoor hij een investering van meer dan driehonderd miljoen verkrijgt van het Amerikaanse hedgefonds Elliott Capital. In ruil daarvoor krijgen de Amerikanen een zetel in de directie en verregaande toezeggingen voor het geval Li zijn afspraken niet nakomt.
Dat lijkt een onschuldige afspraak, maar in de zomer valt al vast te stellen dat Milan van plan is om een sluitende begroting te bereiken via Chinese magie. Zo wordt duidelijk via een publicatie in de Italiaanse krant Il Sole 24 Ore. In vijf jaar tijd denken de Rossoneri de inkomsten uit de Chinese markt te kunnen opkrikken tot 225 miljoen. Dat is ongeveer evenveel als de huidige omzet vanuit de hele wereld. Hoe Milan dit voor elkaar wil krijgen, blijft in nevelen gehuld. Zoals ook geen aandacht besteed wordt aan het feit dat de Italiaanse competitie in China de slag verloren heeft van de Premier League en La Liga. De beperkte slagkracht van Li bij de overname van Milan belooft eveneens weinig goeds voor zijn beloftes op dit gebied.
De gewenste financiële groei van Milan hangt vanzelfsprekend direct samen met de prestaties op het veld. Terugkeren in de Champions League betekent een financiële klapper van tientallen miljoenen, nog los van de commerciële mogelijkheden die hierdoor ontstaan in groeimarkten als China en de Verenigde Staten. Dat theoretische groeiverhaal is nu al ingehaald door de realiteit. De ploeg van trainer Vincenzo Montella is nu al negen punten verwijderd van een CL-plek, met een uitwedstrijd tegen de ongenaakbare koploper Napoli op het programma. Als de steunpilaar die deelname aan het miljoenenbal heet definitief wegvalt, dan stort het hele gebouw dat de Chinezen opgetuigd hebben in elkaar.
Fakegroei
De UEFA is de eerste partij die verhaal komt halen als Milan zijn ambitieuze plannen niet waar kan maken. Algemeen directeur Marco Fassone is nu nog druk in de weer om groen licht te krijgen voor een toekomstschets die in 2021 resulteert in zwarte cijfers, waardoor Milan binnen de grenzen van Financial Fair Play zou blijven. Met iedere verloren wedstrijd neemt de kans af dat deze rooskleurige toekomstvisie ooit realiteit gaat worden.
In relatie tot de UEFA is net missen van de financiële doelstellingen geen ramp. De Europese voetbalbond straft vaak met zachte hand, zeker bij clubs die de middelen hebben om beslissingen aan te vechten. In het geval van Milan zijn sancties als een tax op de bestedingen aan transfers en salarissen of een gereduceerd aantal selectieleden voor Europese toernooien de meest waarschijnlijke straffen. Dergelijke maatregelen vanuit de UEFA zijn hoogstens een rem op de ambities van Milan.
Eliott Capital lijkt tot de conclusie gekomen dat voetbalclubs als Milan doen aan luchtfietserij
Het daadwerkelijke gevaar schuilt in Elliott Capital. De Amerikaanse geldschieters die op de valreep voor Li de overname gered hebben, verdienen namelijk hun geld met het doorprikken van zeepbellen. ‘Niemand kan voorspellen hoe lang overheden wegkomen met fakegroei, fakegeld, fakebanen, fakestabiliteit en fake-inflatie’, schrijft het bedrijf in een typische brief naar hun investeerders. Zo heeft Eliott Capital in het verleden keihard gecasht op de schulden van Argentinië, Congo en Peru. Dat gaat volgens een geraffineerde methode waarbij het hedgefonds zich eerst opwerpt als reddende engel, om daarna via de rechter geld te incasseren zodra de wederpartij zijn groteske beloftes niet kan waarmaken. Waar voorheen vooral overheden uitblonken in luchtfietserij, lijkt Eliott Capital tot de conclusie gekomen dat voetbalclubs als Milan daar ook een handje van hebben.
Door de constructies van de deals is Eliott de gokker die altijd wint. Maakt Milan zijn beloftes waar, dan vangen de Amerikanen het afgesproken rendement. Lukt het Milan niet om de beloftes waar te maken, dan krijgt Eliott steeds meer controle over de club en zorgt het dat het alsnog zijn geld krijgt. De enige manier om aan een dergelijke houdgreep te ontsnappen, is het zo snel mogelijk aflossen van alle schulden aan het hedgefonds.
Volgens La Gazzetta dello Sport heeft AC Milan inmiddels zelf door met welke partij het in zee gegaan is. De Italiaanse krant schrijft dat de bestuurders de schulden willen herstructureren, zodat voorkomen kan worden dat Eliott in 2018 de hele club in handen krijgt bij het niet nakomen van de verplichtingen. Dat dergelijke berichten uitlekken, maakt duidelijk dat in San Siro de paniek langzaam begint toe te slaan.
Tegen deze achtergrond moet Vincenzo Montella zijn elftal voorbereiden op de kraker tegen Napoli. In Stadio San Paolo staat veel meer op het spel dan alleen de sportieve belangen en de positie van Montella. AC Milan voetbalt met de mes van een Amerikaanse hedgefonds op de keel.
Wie is Yonghong Li?
Vrijdag verscheen in de New York Times een groot artikel over de achtergrond van AC Milan-eigenaar Younghong Li. Uit onderzoek blijkt dat het kantoor van zijn onderneming volledig verlaten is en dat de huur al maanden niet betaald is. Daarnaast blijkt Li enkele malen de Chinese regels rondom investeringen te hebben overtreden, wat volgens hem slechts kwam doordat hij soms niet volledig op de hoogte was van de gecompliceerde regels.Het hele beeld dat de New York Times schetst rondom Li, is dat van een schimmige zakenman waarvan de herkomst van zijn vermeende fortuin onbekend is. Dat belooft weinig goeds voor de trouwe fans van AC Milan, die wellicht de hoop koesteren dat Li de club naar betere tijden gaat stuwen.