Kevin Moeliker hunkert slechts naar anonimiteit

Daar gingen de gesprekken over Kevin Moeliker. Het ongeluk in de auto van Theo Janssen was acht maanden eerder voorgevallen. De doelman had in coma gelegen en een serieuze hersenkneuzing opgelopen. Vanavond zou hij voor het eerst weer gaan keepen.

Hans Kraay junior arriveerde vroeg. Zijn gezicht stond serieuzer dan normaal. De trainer van FC Lienden mag dan als voetballer de ethiek van een struikrover hebben gehad, in het gewone leven is hij een sentimenteel mens met een groot hart.

Hij zei soms zijn tranen te moeten bedwingen wanneer het over de doelman ging. Dat kwam omdat Kevin niet meer dezelfde was als vroeger. 'Het is een andere jongen geworden', zei Kraay junior. 'Minder dominant aanwezig, stiller geworden. Dat is pijnlijk om te zien.'

Ook als keeper was hij veranderd. 'Alles gaat nu een fractie langzamer', zei Kraay, 'onder de lat is hij tachtig procent van wat hij vroeger was.'

Het pijnlijke was: de keeper wist het zelf ook. Het had hem cynisch gemaakt. Op de training lachte de ex-prof Kevin Moeliker zichzelf soms hardop uit. Dat ging de anderen door merg en been.

De moeder van de doelman arriveerde. Ze had haar hond bij zich. Hans Kraay junior kreeg drie zoenen. Mensen vroegen hoe het met haar ging. Telkens zei ze hetzelfde: 'Het gaat zoals het gaat.'

Daarna probeerde ze er dan een lachje uit te persen. Dat viel niet altijd mee. Er huisden nog veel zorgen en verdriet in de moeder van Kevin Moeliker. Ze was deze avond ook zenuwachtig. Niet voor zichzelf, maar voor haar zoon.

Ze wist hoe belangrijk deze wedstrijd was. 'Hij wil niet voor lul staan', zei ze, 'ik ken hem toch?' Ze was bang dat hij er anders mee zou stoppen.

De moeder bevestigde de woorden van Kraay. Haar zoon was inderdaad veranderd. 'Je merkt het bijvoorbeeld aan zijn spraak', zei ze, 'Hij kan soms niet op een woord komen.'

Ze maakte zich zorgen over zijn toekomst. 'Hij heeft twee hbo-diploma's. Straks kan hij er niets meer mee. Hij heeft in de toekomst een baan nodig. Maar wie neemt hem aan?'

Toen het over Theo Jansen ging, moest mevrouw Moeliker even op haar lip bijten. Het was niet makkelijk geweest om altijd haar mond te houden. 'Maar hij moet geen onwaarheden vertellen', zei ze opeens fel.

Haar man en zij hadden besloten een interview te geven, om Kevin uit de wind te houden. Morgen kwamen er twee heren van de krant op bezoek.

Even na achten kwam Kevin Moeliker het veld op voor de warming-up. Zo op het eerste gezicht was er weinig bijzonders aan hem te zien, of het moesten de drie persfotografen zijn die naar Lienden waren gekomen om zijn voorzichtige rentree vast te leggen.

Ze klaagden over de kwaliteit van het kunstlicht. Daar was niets vreemds aan. Fotografen klagen altijd over de kwaliteit van het kunstlicht.

De wedstrijd begon. FC Lienden won. Kevin Moeliker stond niet voor lul. Hij kreeg één doelpunt tegen, maar die viel uiteindelijk in het niet bij de vier goals die zijn eigen ploeg maakte. Hij had een paar aardige reddingen.

Na afloop zei hij dat hij voor het eerst van zijn leven nerveus was geweest. Het was hem meegevallen, maar hij kon maar niet wennen aan het idee dat hij nooit meer honderd procent zou worden.

'Er zijn trainingen bij dat ik me kapot schaam voor mezelf', zei hij. Over de vraag of hij met plezier tussen de palen had gestaan, hoefde hij niet lang na te denken. 'Nee', zei hij, 'maar dat komt omdat ik mijn oude niveau niet meer heb.'

Daarna wandelde hij het veld af. Hij zei te hopen dat hij nu met rust zou worden gelaten. Met Theo Janssen sprak hij niet meer. Er was iets voorgevallen. Wat precies, dat wilde hij niet zeggen. Hij hunkerde nu maar naar één ding: anonimiteit.

Een dag later belde zijn moeder de twee heren van de krant af. Sindsdien is het weer stil rond Kevin Moeliker. Theo Janssen, de man met wie hij het contact heeft verbroken, geeft nog wel af en toe een interview.

'Ik hoop dat Kevin snel weer het plezier in het voetbal terugvindt', zei hij laatst nog tegen een verslaggever.

Ik hoop het ook.

Michel van Egmond