Het sprookje van Aílton en de dubbel van Bremen

Tegenwoordig ben je als trainer boven de vijftig jaar een vreemde eend in de bijt van de Bundesliga, maar toen Schaaf in 1999 naar voren werd geschoven als hoofdcoach van Werder Bremen werden er toch wat wenkbrauwen gefronst. De destijds 38-jarige Duitser kreeg als echte clubman de kans en stelde niet teleur. Hij behoedde Werder voor degradatie uit de Bundesliga en begon langzaam, maar gestaag te bouwen.

Eén voor één werden de puzzelstukjes aan de selectie toegevoegd. Met Aílton Gonçalves da Silva werd er een talentvolle Braziliaanse spits gehaald, met Mladen Krstajic een solide verdediger en met Johan Micoud een allround middenvelder met scorend vermogen. Werder begon zich steeds nadrukkelijker met de Duitse subtop te bemoeien. Dertiende, negende, zevende, zesde, zesde… Schaaf had in zijn eerste vijf seizoenen in Noord-Duitsland de stijgende lijn te pakken, maar wilde meer.

In de zomer van 2003 pakte de club daarom door op de transfermarkt. Met Andreas Reinke (34) werd een ervaren doelman gehaald, met Valérien Ismaël (27) een sterke verdediger en met Ümit Davala (29) een bruikbare back. Kosten: een slordige 450.000 euro. Ter vergelijking: Bayern München betaalde die zomer ruim veertig keer zoveel voor Roy Makaay.

Desalniettemin was Schaaf tevreden. De laatste stukjes voor zijn puzzel waren terecht. De juiste spelers, de juiste flow en de juiste trainer. Het begon te lopen in Bremen. De eerste drie wedstrijden scoorde de formatie van Schaaf vijf keer: drie keer Aílton, twee keer Micoud. Daarmee werd meteen duidelijk wie de club dat seizoen bij de hand zouden nemen.

Aangevoerd door de dansende Braziliaan en de Franse regisseur denderde Bremen door de Bundesliga. Met zeer aanvallend voetbal stalen Die Grün-Weissen de Duitse harten. 4-4, 5-3, 5-1… De supporters kregen waar voor hun geld en het ging nog gepaard met punten ook. Heel veel punten. Zelfs het Bayern München van Omar Hitzfeld kon Werder nauwelijks bijhouden.

Op 8 mei kreeg Bayern een laatste kans. In eigen huis ontving Der Rekordmeister de koploper uit Bremen. De spektakelploeg van Schaaf had in 31 wedstrijden liefst 71 punten bij elkaar gespeeld. Bij een zege in het hol van de leeuw kon Werder daardoor twee wedstrijden voor het einde al de titel pakken. De leeuw was echter getemd, verlamd door angst. Klasnic. Micoud. Aílton. Na iets meer dan een half uur stond het 0-3. Makaay deed nog wat terug met zijn 1-3, maar het kwaad was al geschied. De storm uit Bremen was simpelweg niet te stoppen. Schaaf en Bremen kroonde zich in het Olympiastadion tot kampioen van Duitsland.

In de laatste twee competitiewedstrijden kreeg Werder nog even negen goals om de oren. 6-2 en 3-1, maar het feest ging gewoon door. Eind mei werd namelijk ook nog even de DFB-Pokal gepakt door een 3-2 zege op Alemannia Aachen in de finale. Daarmee sloot de ploeg uit Noord-Duitsland een historisch seizoen in stijl af. De eerste dubbel in de clubgeschiedenis.

Aílton maakte in totaal 28 competitietreffers - nooit eerder scoorde een speler van Werder vaker in één seizoen - en werd na Thierry Henry tweede in het klassement om de Gouden Schoen. Hij verzilverde zijn magische seizoen met een transfer naar Schalke 04. Ook zonder de goaltjesdief uit Paraíba bleef het Werder van Schaaf schitteren, met vijf topdrieklasseringen in de volgende zes jaar. Maar zonder de briljante ingevingen van Samba Aílton bleek de landstitel onhaalbaar. Werder miste Aílton, maar dat was andersom ook zeker het geval.

De Braziliaan speelde na zijn vertrek uit Bremen in 2004 voor vijftien verschillende clubs in acht landen, maar hervond nooit zijn oude vorm. Negen jaar later vertrok ook Schaaf bij Werder, om in 2014 nog één keer op de bank van het Weserstadion plaats te nemen. Bij de afscheidswedstrijd van Aílton: de dubbelwinnaars tegen de Aílton All Stars. 'Het mooiste geschenk dat hij me kon geven.'

• Meer over

• Bundesliga 2017/2018