'De prietpraat van een ideale schoonzoon'

Supporters dragen de spits op handen, maar wantrouwend als het leven me heeft gemaakt, vraag ik me af of Kuijt ook echt is. Een boeiende voetballer is hij wel. Ik zag hem op een regenachtige zomeravond debuteren bij FC Utrecht en had niet de indruk dat hij een versterking voor het elftal zou worden. Kuijt werd echter een geweldige clubspeler en vertrok naar het grote Feyenoord. Ik had mijn twijfels. Was hij wel goed genoeg voor de nationale top? Absoluut, hij verraste me opnieuw. Kuijt werd de steunpilaar en sterspeler van Feyenoord. 'Dirk moet in Oranje', hoorde ik de babbelzieke analytici brallen. Dat leek me overdreven. Ruud van Nistelrooy, Patrick Kluivert en Roy Makaay zouden hem de weg naar Oranje versperren. U weet hoe de situatie intussen is. Toen Liverpool miljoenen wilde investeren in Kuijt hield ik me op de vlakte. Door schade en schande word je wijs. Afgelopen zaterdag zag ik hem debuteren bij Liverpool. Ik geef het graag toe, hij speelde erg goed. De voetballer Dirk Kuijt heeft me overtuigd.

Met de rondtrekkende goed-nieuws-show die hij dagelijks produceert en presenteert heb ik nog wél moeite. Met de liefelijke toon van een televisiedominee predikt hij er lustig op los. Kuijt is een meesterlijke demagoog die ook nog overloopt van de pathetische teksten. Veel spelers van Oranje en Feyenoord ergeren zich zodra Kuijt weer verstandige uitspraken in een microfoon spuwt. Hij hunkert naar witte voetjes. En het publiek krijgt er geen genoeg van. De spits is en blijft hun Mister Nice Guy en ik kan het tegendeel niet bewijzen. Ik ga louter op mijn gevoel af. Ik kan me niet voorstellen dat iemand zo aardig kan zijn als Kuijt. Dergelijke karakters produceert het leven niet. Kuijt piest nooit buiten de pot, valt niet uit zijn rol, steekt geen zwart geld in zijn zak en laat geen winden. Het kan natuurlijk, maar het lijkt me allemaal wat te veel van het goede om waar te zijn. Daarom beperk ik me nu maar tot de voetballer, daar valt weinig op aan te merken. Na het afscheid in De Kuip heb ik het met de persoon Kuijt even gehad. Er lijkt wel een pr-apparaat en een campagneteam achter te zitten. Dirk was natuurlijk het stralende middelpunt, met dochter Noëlle op zijn arm. En vrouw Gertrude leert snel. Als de echtgenote van een Amerikaanse presidentskandidaat op verkiezingstournee vertederde ze het publiek met haar gulle lach. Toen Dirk zijn evangelie weer begon te verkondigen vond ik het genoeg.

Maar misschien eis ik wel te veel. Ik had hem zo graag op een paar relevante opmerkingen betrapt. Kuijt had Het Legioen kunnen melden dat het hem als Feyenoorder ook pijn doet dat hij een zieltogende club achterlaat. Dat allerlei passanten van voorzitter Jorien van den Herik de gelegenheid kregen een wanbeleid te voeren. Dat de nieuwe sterke man Chris Woerts de macht volledig naar zich toe heeft getrokken en dat de mensenschuwe adviseur Wim Jansen wel al zijn vrienden heeft binnengehaald, maar nog geen spelers aan wie Feyenoord echt behoefte heeft. Zodra Kuijt de vinger op de zere plek durft te leggen, neem ik hem ook buiten het veld serieus. Zolang hij populaire prietpraat blijft verkondigen, sla ik zijn predikbeurten over. Als voetballer heeft hij me wel bekeerd.

In dezelfde ruimte bij RTL waar de schoonvader van Dirk Kuijt zijn gedenkwaardige woorden sprak, ontmoette ik tijdens het afgelopen WK John Blankenstein als gast in Voetbal Insite. Hij dronk een wijntje, ik rookte een sigaar. Ik kende John al jaren, maar kende hem niet terug. Hij kwam niet uit zijn woorden, maakte een trage en afwezige indruk. Blankenstein leek aangeschoten, maar dat ontkende hij. Er zat een ernstig zieke man, waarschijnlijk zwaar onder de medicijnen. Hij verheugde zich zó op zijn tv-optreden dat niemand het lef had om hem te schrappen. Uiteindelijk viel het mee, we hebben hem tijdens de live-uitzending op de been gehouden, maar eigenlijk kon het niet meer. Het trieste nieuws dat John Blankenstein was overleden, kwam dan ook niet als een verrassing.

De op 12 februari 1949 in De Bilt geboren, maar in Den Haag opgegroeide John Blankenstein mislukte als voetballer bij VCS. In 1966 begon hij als arbiter bij Spoorwijk 9 tegen Die Haghe 11. In 1980 debuteerde hij in het betaalde voetbal en in 1982 promoveerde hij naar de A-lijst. Vanaf 1985 floot Blankenstein ook internationale wedstrijden. Tijdens het EK in 1988 faalde hij hopeloos als grensrechter van Bep Thomas tijdens Denemarken-Spanje. Tijdens het EK in 1992 floot hij Denemarken-Engeland. In 1994 werd Blankenstein aangesteld voor de Europa Cup I-finale tussen AC Milan en Barcelona. Na protesten van de Italianen werd de scheidsrechter van die wedstrijd gehaald, omdat Johan Cruijff en Ronald Koeman bij Barcelona zaten. Later kwam aan het licht dat hij in Canada een homobar had bezocht in FIFA-kostuum. Dat zou de werkelijke reden zijn.

John Blankenstein floot 502 eredivisiewedstrijden en 88 internationale duels, maar Blankenstein gaat vooral de historie in als de eerste scheidsrechter die openlijk voor zijn homoseksualiteit uitkwam. Dat was moedig in de bekrompen voetbalwereld. Maar toen het was geaccepteerd en Blankenstein intussen scheidsrechtersbaas was bij de KNVB, begon hij met zijn geaardheid te koketteren. Hij maakte zich drukker als voorvechter voor de emancipatie van homo's dan als projectleider van het Masterplan Arbitrage in Zeist. Blankenstein haalde voortdurend de media met verhalen over valse nichten, de Gay Games, ongenuanceerde uitspraken over imams en uitlatingen over zijn grote liefde Nikolai Vladimirovitsj Ivanov, roepnaam Kolya, uit Sint-Petersburg. Vervolgens beschuldigde hij een andere KNVB-official, Jacques d'Ancona, ervan dat hij zijn vriend in huis had genomen. Toen er regelmatig camerateams in Zeist verschenen om Blankenstein te interviewen over zijn homo-kruistocht, greep de KNVB in. Blankenstein was een goede scheidsrechter, geen echte topper, een prettig en welbespraakt mens met humor en zelfspot, maar hij was geobsedeerd door het homogebeuren.

Blankenstein werd na zijn actieve carrière een heuse bobo. Hij maakte deel uit van het Cultureel Comité van de Olympische spelen in Athene, de Spelregelcommissie, de Europese Fair Play Organisatie en hij bekleedde allerlei functies binnen de homobeweging. Hij ontving de Bon Angelo Penning, omdat hij als homo overeind bleef in de voetbalwereld, en hij kreeg tevens de Harry Stapel Prijs voor zijn inspanningen voor de emancipatie van homoseksuele sporters. Vlak voor zijn dood stelden de doktoren hem nog een ingrijpende operatie voor. Blankenstein had er de kracht niet meer voor. Hij was uitgefloten.

Johan Derksen