Antonio Conte, drie punten op de schaal van Richter

Bezeten. Dat is misschien het woord waarmee Antonio Conte het best omschreven kan worden. Je hoeft maar een paar minuten naar de trainer in actie te kijken om te concluderen: dit is geen gewoon gedrag. Verre van.

Je kunt een wedstrijd uitzenden met alleen de manager van Chelsea in beeld en je zal weinig tot niets hebben gemist. Hij beleeft elke seconde met de intensiteit van iemand die naar de geboorte van zijn eigen kind zit te kijken.

Voor zijn dug-out treedt hij buiten zichzelf. Gary Lineker was deze week bij Conte op bezoek en vroeg hem naar zijn uitspattingen tussen begin- en eindsignaal. In gedachte moet de Italiaan een kleine honderdtwintig kilometer per wedstrijd afleggen, het totaal van de elf op het veld.

Wat je ziet is een manager die zijn voetballers als een poppenspeler aan een touwtje heeft. Hij schreeuwt, wijst, stuurt, klapt, kopt en scheurt zo af en toe uit zijn broek. Het is fascinerend om naar te kijken omdat het afwijkt van de norm in de context van een sportwedstrijd.

Vergeleken met Antonio Conte is Diego Simeone behoorlijk zen. Ik overdrijf, maar het beeld is duidelijk: Conte maakt zich druk om al zijn spelers, tegelijkertijd, en dat negentig minuten lang. Soms zie je hem met zijn linkerhand een aanvaller aansturen, met zijn rechterhand een verdediger en tussendoor roept hij ook nog iets naar een middenvelder. Dat moet doodvermoeiend zijn.

Lineker wilde dus weten waar die drift vandaan komt, of als je het kritischer bekijkt: dat zijlijnterrorisme. De Italiaan begon een verhaal over opgebouwde spanning, hoe hij nachten niet slaapt, piekert en denkt en dat al die stress er tijdens een wedstrijd uitkomt.

Antonio Conte is een trainer bij wie het voetbal zijn hele lijf overneemt, zowel mentaal als fysiek, en die op wedstrijddagen ontlaadt zoals de aarde trilt bij een aardbeving. Het is ongezond om zoveel van jezelf en je omgeving te vragen. Conte vertelde erbij dat hij moeilijk naar zichzelf kan kijken, hij schaamt zich een beetje. Een act lijkt het me allemaal niet, het is noodzaak, hij kan niet anders.

Trending~ Antonio Conte's reactions during the Italy v Spain match: pic.twitter.com/bUtGwdWDlZ

— Victor Sigey (@TrendingOut) June 28, 2016

Conte heeft van iets wat heel normaal zou moeten zijn iets bijzonders gemaakt. In bijna elk interview zegt hij dat alles valt of staat met 'hard work'. Een voetbalshirt moet voelen als een tweede huid waarin je bereid bent te sterven. Hij eist motivatie die uit de tenen komt, non-stop, en wie verzaakt of zichzelf buiten de groep plaats heeft een probleem. Of zoals hij dat eerder dit seizoen in een televisie-interview met Thierry Henry zei: 'I prefer to kill him.' De Fransman schoot daarbij in de lach, logisch, maar Conte vertrok geen spier. Hij meende het.

Het gaat steeds vaker over systemen om de logica van uitslagen te vangen. Conte had een 4-2-4 in zijn hoofd, probeerde dat uit in de voorbereiding maar voelde en zag dat er fundamentele zaken niet klopten. De verdediging bleek te kwetsbaar. Langzaam veranderde hij de abstractie van een 4-2-4 naar een 3-4-3. Van de ene op de andere dag stond een team op dat alle anderen in de Premier League overtrof. De puzzel viel in elkaar doordat hij een oplossing vond voor de in de selectie aanwezige kwaliteiten en de spelers elkaar nu sterker maken omdat ze allemaal kunnen uitblinken met hun eigen specialisme. Hij zag iets in Victor Moses dat anderen niet zagen. Plus: hij heeft het voor elkaar gekregen elf individuen als één persoon te laten denken. De bal rolt, waarbij iedereen zijn taken bijna blind uitvoert zodat het mechanisme, het team, nooit in gevaar komt.

Chelsea is een ploeg waar de arbeid en training van afstraalt. Je kunt lijnen en vierkanten tekenen, het is voorspelbaar wat Chelsea doet, maar Eden Hazard, N'Golo Kanté, Marcos Alonso en al die anderen doen dat met zoveel overtuiging en inzet dat het eigenlijk niet over 3-4-3 zou moeten gaan, maar over de spelers en hun trainer die van de 3-4-3 een werkend systeem maken.

Voetbal kan simpel en vanzelfsprekend zijn als je bereid bent hard genoeg te werken. Een les die ze bij Leicester City vergeten zijn.

• Meer over

• Chelsea
• Premier League 2016/2017
• Burnley - Chelsea (1-1)