'Ik hoop dat de hooligans zich schamen voor hun trots'
Speciaal voor het EK en terug van weggeweest. Tijdens het EK in Frankrijk nodigen we lezers en bezoekers van VI.nl uit hun inspiratie te vertalen naar een lezerscolumn. De tweede lezerscolumn is van Mark van Middelkoop uit Kockengen.
Hobbelend en net iets te snel rijdt de krakkemikkige bus door de polder. In de analogie van een buurtbus staat de radio irritant hard aan. Omdat het net half 5 is, schreeuwt de nieuwslezer het nieuws van de afgelopen dag door boxen die bijna op springen staan. Russische hooligans slaan weer toe. Voordat het woord hooligans in mijn oor klinkt, roep de buschauffeur erachteraan: gestuurd door Poetin.
Half negerend denk ik na over de bijzondere gedachte van de buschauffeur. De buschauffeur, die ondertussen een complete wedstrijdanalyse geeft van een totaal onbelangrijke wedstrijd die de avond ervoor gespeeld is, lijkt niet door te hebben dat ik niet naar hem luister. Zijn bijzondere gedachte druist door mijn hoofd met de vraag: waarom? Waarom zou Poetin dit doen? Zou Poetin geen zin hebben in al die supporters?
Picasso
Op zich begrijpelijk. Het wangedrag van idioten zoals Pepe wil je natuurlijk niet op een WK, maar het bijzondere gedrag van supporters wil je al helemaal niet. In rood en zwart gestoken Albaniërs met de vlag van hun land op hun gezicht geverfd (foto boven). Leuk. Totdat je in de slotminuten toch van Frankrijk verliest en je in tranen uitbarst. De mooie vlag op het hoofd van de Albaniër leek meer op een mislukt kunstwerk uit de vroege jaren van Picasso.
Waarom doen mensen zichzelf dat aan? Zou niemand in hun buurt zeggen: hee joh, doe nou niet. Zou niemand zeggen: ik snap dat je van voetbal houdt, maar dit gaat een beetje ver. Ik dacht dat deze mensen gek waren, of op zijn minst niet helemaal honderd procent normaal waren.
Totdat ik de wedstrijd Engeland - Wales zag. Engeland pakt in de slotminuten drie punten door een aardige, maar rommelige goal van Daniel Sturridge. Een explosie van vreugde ontstond op de banken. Tenminste, aan de ene kant. Aan de andere kant van het stadion was het akelig stil. Stil van verdriet, stil van het net weggeven van een o-zo belangrijk punt.
En in het midden? Een Engelsman en een Welshman naast elkaar. In het midden van een net uitgevochten burenruzie. Respectvol stonden ze naast elkaar. Geen ruzie, geen haat, geen geweld. De één vol van trots omdat ze drie punten pakten, de ander vol van trots omdat zijn land zich dapper heeft verweerd.
Nu snap ik die Albaniër. Hij was trots. Trots op zijn land, dat zover was gekomen. Trots dat Albanië lang standhield tegen Frankrijk. Die trotsheid hebben die hooligans ook, alleen op een verkeerde manier. Trots op hun spieren, trots op hun klappen. Ik hoop dat ze zich schamen voor hun trots.
Om mee te kunnen praten, moet je ingelogd zijn met je VI-account.
Login