Column Engels voetbal: heldenstatus van Bobby Moore

data-height="102" data-width="397" data-align="clear" data-caption="" src="http://www.vi.nl/upload/3597102b-9fa3-4089-8dcc-005e624fd861_image8835309057734357570.jpg" /> Toen ik enkele maanden geleden een wedstrijd van Southend United bezocht en door de gangen onder de houten tribunes werd rondgeleid, werd ik voorgesteld aan cateringmanager Brian Dear. Ik kende hem niet, maar hoefde niet lang te wachten om erachter te komen wat hij vroeger had gedaan. 'Ik heb met Bobby Moore gevoetbald', was een van de eerste dingen die hij zei. Brian Dear droeg een speldje van de Bobby Moore Foundation.

Hij bleek halverwege de jaren zestig speler te zijn geweest van het succesvolle West Ham United, dat onder aanvoering van Bobby Moore, Geoff Hurst en Martin Peters in 1965 de Europa Cup II won. Een jaar later maakten die drie deel uit van het Engelse elftal dat op Wembley de wereldtitel veroverde. Voor Brian Dear was dat niet weggelegd. Hij maakte een andere carrière door en vertelt tegenwoordig aan iedereen die hij tegenkomt dat hij nog met Bobby Moore heeft gevoetbald. Tijdens thuiswedstrijden van Southend United ontvangt hij de gasten in de Bobby Moore Directors Suite.

Het doet wat aandoenlijk aan, maar in Engeland wordt dat toch anders gezien. Bobby Moore is nu eenmaal de grootste Engelse speler aller tijden en wie nog met hem heeft gevoetbald, staat in hoog aanzien. Alleen heeft Moore zelf, zoals zovele grote sterren, pas na zijn dood de absolute waardering gekregen die hij als voetballer verdiende.

Na zijn spelerscarrière werd de 108-voudig international lange tijd niet helemaal voor vol aangezien. Door enkele mislukte zakelijke transacties, door een mislukte trainerscarrière en door een ruzie met West Ham United, zíjn club waar hij na een achttienjarige loopbaan in 1974 met onenigheid vertrok. En altijd werd even herinnerd aan die keer in 1970, toen Bobby Moore in Colombia werd gearresteerd wegens het stelen van een armband uit een juweliersshop. De zaak werd geseponeerd, maar het stempel van dief zat voorgoed op zijn voorhoofd. Pas na zijn dood werd hij echt gerehabiliteerd en kwamen zijn voetbalkwaliteiten weer volop ter sprake. Morgen (zondag), als op Wembley de League Cup-finale wordt gespeeld tussen Bradford City en Swansea City, is het precies twintig jaar geleden dat Bobby Moore op 51-jarige leeftijd overleed. Engeland zal de laatste dagen van de grote voetbalheld niet snel vergeten. Op 17 februari 1993, drie dagen nadat hij de media had laten weten dat hij aan darmkanker leed, verscheen Moore voor het laatst in het openbaar in zijn functie als co-commentator van een radiostation.

Tijdens Engeland-San Marino zat hij op de perstribune van Wembley, het stadion waarin hij in 1966 als aanvoerder van het Engelse team de trappen had beklommen om de wereldbeker in ontvangst te nemen, en wist alle camera's op zich gericht. De doodsstrijd was van zijn gezicht af te lezen. Precies een week later overleed Bobby Moore, en een periode van rouw in het Engelse voetbal begon.

Veelvuldig werd teruggeblikt op de carrière van de in Barking geboren speler, die zijn 108 interlands speelde zonder ook maar één minuut te missen, en een gentleman onder de voetballers was. Hoe verder de tijd voortschrijdt, hoe groter Bobby Moore in Engeland wordt. Sinds 2003 staat bij het stadion van zijn club West Ham United een beeltenis van Geoff Hurst, Martin Peters en Ray Wilson die Bobby Moore in de lucht tillen na de WK-winst. Bij West Ham is een tribune naar hem vernoemd en in de burelen van de club staat een buste van Moore.

Bij veel clubs, waaronder Southend United waar hij na zijn loopbaan trainer was, zijn ruimtes vernoemd naar de speler. En sinds 2005 staat voor de ingang van Wembley een zes meter hoog beeld van Bobby Moore, die uitkijkt over Londen, zijn rug gekeerd naar het immense, inmiddels verbouwde stadion.

Wembley en Bobby Moore zijn voorgoed met elkaar verbonden. Het standbeeld is het mooiste eerbetoon dat een speler zich kan wensen. Zondag zullen ook supporters van Swansea en Bradford er veel bloemen neerleggen. Het was alleen wenselijk geweest als de Engelse bond daar twintig jaar eerder op was gekomen. Misschien dat de KNVB daar nog lering uit kan trekken.

Alle gebruikte foto's op VI.nl zijn afkomstig van VI Images.