Ik lees zojuist waarom Jan Joost van Gangelen even op de rem trapt en wat rust pakt. Voor onbepaalde tijd zal hij geen televisieprogramma’s presenteren.
Om Jan Joost zelf te citeren: ‘Noem het een burn-out of overspannen zijn: ik heb er in ieder geval veel last van en dat vraagt nu om tijd om tot rust te komen en te herstellen. Voor nu betekent dat: even niet werken, goed voor mezelf zorgen, en vertrouwen op het proces. En dat voelt goed.’
Ik ben natuurlijk geen dokter, maar wel een bezeten voetbaltelevisiekijker. Dit is mijn analyse: Jan Joost is ten onder gegaan aan het gezelligheidsvirus. De open-bek-ik-lach-me-gek-ziekte. Het sfeertje-maken-aan-tafel-syndroom. Je met huid en haar overleveren aan iets dat ooit is bedoeld als simpel amusement op veld 3.
Jan Joost mag zijn lichaam dankbaar zijn. Fijn dat hij het échte luisteren naar wat belangrijk is nog niet is verleerd. Op een of andere manier word ik heel vrolijk als ik mij het volgende probeer voor te stellen: Jan Joost op een oude fiets dwars door Amsterdam. Hij gaat bij die ene visboer daar en daar een pondje vis halen. Net als vroeger, nog maar een jaar of tien geleden, de hele zondagmiddag met een oud schort van zijn moeder vis bakken en geen moment denken: hoe vlieg ik deze ongehoorde zaadwedstrijd straks aan in de studio?
Gerelateerde artikelen
