In Balverliefd aandacht voor de gang van zaken achter de schermen van het voetbal en opvallende gebeurtenissen aan de rand van het veld. Deze keer over de oud-prof met twee pizzarestaurants.
Boven de bar van het Italiaanse restaurant Mamma Mia liggen verschillende flessen wijn. Op de tap is een fust Peroni-bier aangesloten. Het is maandagmiddag en de pizzeria is gesloten, waardoor de stoelen omgekeerd op de tafels staan. Rechtsachterin staat een imposante pizzaoven en er ligt een grote stapel platte dozen, waarin ‘s avonds de quattro stagioni’s en margherita’s worden verpakt.
'Toen ik het eerste restaurant overnam, was ik serieus nog nooit in Italië geweest'
Aan een tafeltje roert voormalig profvoetballer Armand MacAndrew in zijn kopje koffie. De clubman die altijd BV Veendam trouw bleef en meer dan driehonderd wedstrijd in het betaalde voetbal speelde, is eigenaar van twee pizzarestaurants: deze in Veendam en nog een zaak in Hoogezand. Op het menu staan ook gerechten als bruschetta, pasta carbonara, lasagne, scaloppina al vino bianco, scampi, filetto alla griglia en cozze piccanti.
Nog tijdens zijn carrière stond hij overdag twee keer op het trainingsveld en repte hij zich daarna richting het restaurant om bij te springen in de bediening of keuken. De liefde voor Italië moet er al diep in hebben gezeten bij MacAndrew, zou je zeggen. Zijn lach klinkt door de zaak: ‘Toen ik het eerste restaurant overnam, was ik serieus nog nooit in Italië geweest.’
Geen voetbalschoenen
MacAndrew werd geboren in Paramaribo en kwam op zijn vijfde met zijn ouders, broers en zussen richting Nederland, waar het gezin in het Groningse Oude Pekela kwam te wonen. Hij omschrijft dat hij een waanzinnig warme jeugd heeft gehad. Zijn vader werkte hard in een tapijtfabriek, terwijl zijn moeder zich ontfermde over de zorg van vijf kinderen. Zelf kreeg hij al snel door dat hij iedereen wel erg gemakkelijk voorbij dribbelde op de pleintjes. Toch duurde het nog tot zijn negende tot hij zich aansloot bij een amateurclub. ‘We hadden het niet zo breed thuis, dus dat was allemaal niet zo vanzelfsprekend.’
'Ik had niet eens voetbalschoenen en voetbalde op gympen'
Alles veranderde toen hij op een dag meedeed aan een schoolvoetbaltoernooi. ‘Ik was te laat en we stonden in de eerste wedstrijd al met 3-0 achter. Ik kwam erin en schoot er in no time vier in. Klinkt een beetje als een jongensboek dit, hè? Maar het was echt zo! Ik had niet eens voetbalschoenen en voetbalde op gympen. De meester is vervolgens bij mijn ouders geweest om te overleggen of er niet mogelijkheden waren om me toch op voetbal te krijgen.’
MacAndrew ging zo – met een beetje financiële hulp – als buitenspeler voetballen bij de plaatselijke amateurclub VV Noordster. ‘Ik heb later ook nog weleens voetbalschoenen van andere ouders gekregen.’ Op zijn vijftiende werd hij gescout door BV Veendam en mocht hij onder trainer Jan Korte meedoen aan een testwedstrijd. ‘Ik was lekker aan het voetballen, maar na een kwartier haalde hij me er weer uit. Ik dacht: Wat gaan we nu beleven? Ik was not amused, was er goed ziek van.’ Wat bleek nou? Er stonden ook scouts van FC Groningen langs de lijn en de trainer wilde MacAndrew daarom niet te veel laten schitteren. ‘Jan had zelf al genoeg gezien.’
Van Gaal
Bij Veendam belandde MacAndrew in een talentvolle lichting met spelers als Dick Lukkien en Gerard Wiekens, een goede vriend sinds de kleuterschool. Zijn ogen beginnen te ginsteren als hij terugdenkt aan zijn deelnames aan het prestigieuze Eurovoetbal-toernooi in Haren, waar jeugdploegen van nationale en internationale topclubs op afkwamen. In een van die jaargangen was Louis van Gaal als hoofd opleiding van Ajax aanwezig in het Groningse dorp. De latere toptrainer kreeg daar van de lokale omroep de vraag welke talenten hem waren opgevallen. ‘Hij zei: “Heel frappant, maar allebei die spelers voetballen bij Veendam”. Dat ging over onze keeper, John van Rotterdam, en over mij. Geweldig, toch?’
'Van Gaal was wel gecharmeerd van mij'
‘Van Gaal was wel gecharmeerd van mij’, vervolgt de eigenaar van Mamma Mia. ‘Achteraf heb ik van een oud-voorzitter gehoord dat er rond mijn achttiende ook wat interesse was van Ajax en dat er nog scouts zijn komen kijken, maar uiteindelijk is het voor mij niks geworden.’ Het werd voor MacAndrew wél een debuut in de hoofdmacht van Veendam, waar hij door de jaren heen vooral naam maakte als centrale verdediger.
Hoewel er weleens wat concrete interesse voor hem was, bleef hij vijftien jaar lang aan De Langeleegte voetballen. ‘Ik had op zich wel het talent om hogerop te kunnen, maar ik had die behoefte helemaal niet. Ik weet nog dat ik voor het eerst op vakantie ging met een vriend van mij. Zijn ouders namen ons mee naar Schoorl in Noord-Holland. Ik vond het vreselijk, joh!’ Hij was in zijn jonge jaren allesbehalve een globetrotter. ‘Nu ben ik niet meer zo, maar toen was ik het liefst gewoon thuis.’
Zijn eerste contractje bij Veendam was ongeveer duizend gulden per maand en een Honda Civic. Hij was in zijn beginjaren semiprof en ook bijna alle andere spelers in de selectie werkten, voordat ze aan het einde van de middag moesten trainen. Pas onder trainer Jan Schulting, de vader van shorttrackster Suzanne Schulting, kregen MacAndrew en nog ongeveer vier andere spelers een volledig profcontract. Later volgde wel voor alle spelers in Veendam een fulltimecontract. ‘Ik had niks te klagen, hoor. Voor Eerste Divisie-begrippen hebben verschillende jongens bij Veendam toch nog aardig wat verdiend.’
