Uiteindelijk kwam het allemaal aan op één doelpunt. Eén redding, één blunder, één balletje dat nog verkeerd zou vallen. Had NEC één van de vele kansen nog benut tegen Fortuna Sittard, dan waren de bezoekers rechtstreeks gedegradeerd en speelde er komend seizoen geen Limburgse club in de Eredivisie.
Zoals zo vaak was Zian Flemming de redder van Fortuna. Met zijn twaalfde goal van het seizoen, maar meer nog met zijn heroïsche redding op de doellijn in de slotfase. De Amsterdammer ging op de schouders, het uitvak was uitzinnig, bij Ivo Pinto (maandag verloor hij zijn vader) en Mats Seuntjens (bij broer Ralf werd deze week een tumor gevonden) vochten tranen van vreugde en blijdschap om voorrang. Trainer Sjors Ultee knuffelde zijn ouders, zocht rust op een trapje in het Goffertstadion en pakte een biertje op de ternauwernood afgewende degradatie. Hij kan het nog amper geloven. ‘Met één fluitsignaal is het seizoen ineens afgelopen’, zegt Ultee, die zich voor het tweede seizoen op rij wist te handhaven met Fortuna.
Zijn stem klinkt alsof hij net urenlang heeft gezongen in een death metal-band. ‘Je zit in zo’n rollercoaster. Al tien, twaalf weken speel je finalewedstrijden. Al tien, twaalf weken zeggen mensen tegen je: cruciale wedstrijd. En je kunt het niet ontkennen, want je weet dat het zo is. Van die finales hebben we er extreem veel gewonnen. Dat is knap, maar het is zo vermoeiend om van finale naar finale naar finale te leven. Elke keer weten: als het misgaat, dan dit. Willem II moet tegen die, Sparta moet tegen die. En dan is het zo apart dat met één fluitsignaal alles klaar is. Net als de manier waarop het gegaan is.’
