Voetbal International viert dit jaar zijn zestigjarig jubileum. Naar aanleiding daarvan herplaatsen we elke dag een verhaal uit ons rijke archief. We houden daarbij geen chronologische volgorde aan. In deze aflevering gaan we terug naar de hete zomer van 1994.
Vlak voor het WK veroorzaakte Ruud Gullit grote opschudding door de selectie van het Nederlands elftal te verlaten. Oranje zou zonder de superster reiken tot de kwartfinale van de eindronde. Enkele weken na afloop van dat WK werd de toen 31-jarige Gullit in Milaan bezocht door VI's Peter Wekking. Tal van interessante onderwerpen kwamen aan bod. De Gouden Bal-winnaar van 1987, die in die zomer terugkeerde bij AC Milan na een seizoen bij Sampdoria te hebben vertoefd, luchtte zijn hart in een spraakmakend interview dat we hier nogmaals publiceren.
De Zwarte Tulp is kaarsrecht en trots, maar hij kan de pijn niet verbloemen. 'Dit Nederlands elftal had in Amerika gewoon wereldkampioen kunnen worden. Dat dat niet is gebeurd, is mijn grote frustratie', zegt Ruud Gullit. Bij zijn terugkeer in Milaan was er daarom eerst de afrekening met Oranje. Maar ook kwamen AC Milan, Ajax en Cruijff langs. Ofwel: het verhaal van Ruud Gullit.
De dag is nog jong en veelbelovend als de aarde in Carnago opensplijt. De vedetten van Milan arriveren, de voorbereiding op weer een seizoen vol prijzen gaat beginnen. In het nauwe straatje voor de toegangspoort van Milanello gaat het laatste restje beschaving verloren. Er heerst hysterie en blinde liefde. Er heerst tifosi-terreur van duizenden supporters. De sportcoupé van Ruud Gullit zwenkt de bocht om, voor het eerst sinds een jaar. Milan zucht van genot. Volwassen mannen slaan met beukende hand op zijn auto, prille maagden kirren van opwinding. Ze zien een donkere autoruit met daarachter niets; ze hopen op een glimlach, een knikje van het markante hoofd of een handtekening, sieraad voor het leven. Maar Gullit is nietsontziend en geeft gas tot aan de poort. Of iedereen uitwijkt blijft de vraag. Er zijn tifosi, die er een gebroken been voor over hebben om aangereden te worden door een vedette van Milan. Dat zijn mooie breuken. Gullit bereikt ongeschonden de luxe catacomben van het trainingskamp. Carlo Cudicini niet. Hij is jong, onervaren en derde doelman en hij stopt om handtekeningen uit te delen. Het duurt twintig minuten voor hij ontzet wordt.
Binnen wacht een horde van journalisten en een orgasme van camera's. Het is na het WK, het is de eerste dag van Gullit bij Milan. Het is de dag van de waarheid. De waarheid van Gullit, die in mei na een week plotseling het trainingskamp van het Nederlands elftal verliet. Met een gebogen hoofd vol emoties, zonder toelichting, daarmee de wildste speculaties oproepend. Nu volgt de toelichting alsnog. Gullit is fel en scherp, als in zijn beste dagen tussen de witte kalklijnen. Ogen oplichtend als vuurvliegen in de nacht, de vuist contant klaar om gebald te worden. Het gaat om zijn verhaal en om zijn frustraties. Het gaat om gevoel en om eigenwaarde. Het gaat om Gullit. Toen het wereldvoetbal op ontdekkingsreis was door Amerika, vierde Gullit vakantie aan de Franse zuidkust. Zonder het echte vakantiegevoel. 'Emotioneel vond ik het verschrikkelijk om naar de wedstrijden van het Nederlands elftal te kijken', aldus de ex-international. 'Ik had echt een klotegevoel. Je ziet dat het voetballend niet loopt, dat het elftal en het systeem voortdurend gewijzigd worden, maar dat het geen oplossing biedt. Dan denk je: verdomme, waarom is dat nu niet gewoon vanaf het begin van de voorbereiding goed aangepakt? Ik vond het pijnlijk om dat te zien.'
Je denkt toch niet dat Nederland op het WK een goede indruk achtergelaten heeft? Ze hebben op het WK precies vijftien minuten goed gevoetbald
Maar telkens weer was er ook de glimlach. De bevestiging dat zijn beslissing om af te haken de juiste was en het feit dat hij zichzelf als voetballer niet verloochend heeft. Gullit laat van de vertoningen van het Nederlands elftal geen spaan heel. 'Iedereen in Nederland is nu tevreden met een plaats bij de laatste acht. Nederland was een ronde verder dan vier jaar geleden en ook nog eens uitgeschakeld door de latere wereldkampioen. Iedereen content. Maar het stelt niets voor. Niets. Je denkt toch niet dat Nederland op het WK een goede indruk achtergelaten heeft? Ze hebben op het WK precies vijftien minuten goed gevoetbald, tegen Brazilië. Maar dat is niet genoeg. Er is in die wedstrijd nota bene geen één echte voetbalkans gecreëerd, de doelpunten vielen uit dodespelmomenten.'
'Tegen België zag het er soms ook aardig uit, maar je geeft in die wedstrijd ook honderd kansen weg. België en Brazilië waren de enige twee tegenstanders van kaliber, maar het Nederlands elftal verloor beide keren. Dat is veelzeggend. En je denkt toch niet dat de vier spitsen van Oranje nu nog graag een videoband van hun wedstrijden terug willen zien. Nee toch? Ze hebben namelijk geen knikker geraakt. Ik weet dat het voetbal van Oranje ondanks de uitschakeling in Nederland goed ontvangen is, maar het was niets. Ik sta niet alleen in die mening, Ik heb tijdens mijn vakantie bewust veel buitenlandse kranten gelezen en internationale tv-zenders gevolgd. Ze vonden het Nederlands elftal niets, helemaal niets. Nederland heeft internationaal geen indruk gemaakt, echt niet.'