Voetbal International viert dit jaar zijn zestigjarig jubileum. Naar aanleiding daarvan herplaatsen we elke dag een verhaal uit ons rijke archief. Deze keer een interview met Jacob Lensky uit 2009.
'Jacob Lensky heeft een hekel aan zijn collega's', zo stond op de cover van VI 38 uit 2009. In een bijzonder interview maakte de toen twintigjarige Canadees duidelijk dat hij zich niet senang voelt in de voetbalwereld. Lensky was toen net bezig aan een opleving bij FC Utrecht nadat een eerder avontuur bij Feyenoord mislukte. Maar een doorbraak bleef uit. Lensky vond na zijn vertrek uit de Domstad in 2011 nooit een nieuwe club. In 2019 vertelde hij in een documentaire bij FOX Sports dat hij met onder meer een drugsverslaving kampte.
Een mysterie, dat is hij. Zowel de wijze waarop hij kwam als de manier waarop hij zich gedraagt roept vraagtekens op. Maar tegen alle verwachtingen in staat Jacob Lensky (20) bij FC Utrecht in de basis. Zijn bijzondere verhaal. 'Ik ben geen echte prof.'
Het vizier op oneindig, de gedachten in zichzelf. Zo loopt hij, de linksback uit Canada, zijn rondjes langs het trainingsveld. Niet in looppas, maar wandelend. Relaxed, gelijk zijn natuur. Stoïcijns, vooral dat. Nooit wijkt hij van zijn pad. Zijn loop is heilig. Supporters kijken naar hem en ze vinden hem 'een beetje raar.' Maar ze vinden hem ook goed en dus accepteren ze het, zo'n wandelende linksback. Is weer eens wat anders, toch? Elke dag opnieuw loopt hij daar. Voor de training een paar rondjes. Na de training ook. Onttrokken aan alle drukte, weg van het geluid. Alleen zijn iPod klinkt. Klanken met een betekenis, muziek om over na te denken. 'Wat voor soort? Hardrock, het liefst Nirvana.' En weg is hij, nog twee rondjes. Dan is hij klaar.
Kurt Cobain, zanger van Nirvana, is zijn held. 'Maar hij overleed al toen ik vijf was. Helaas, ik had hem graag een keer live gezien. De linksback praat zoals hij wandelt. Traag en nadenkend, geen tijd voor een verbale misstap. Terwijl zijn teamgenoten oefenen op vrije trappen of zich verdrinken in de emotie van een potje poker, gooit hij pijlen richting het dartbord. 'Ik kan dit niet, maar wat moet ik anders?' In totale afzondering van de rest slijt hij zijn uren. Tijdens de lunch kijkt hij voor zich uit en eet hij. Sandwiches. Of pasta. Zin in een gesprek is er niet. Eigenlijk vindt hij het maar onzinnig, al dat hangen op de club.
Om over de tijdsbesteding van zijn teamgenoten nog maar te zwijgen. Twee zigzaggende pijlen op zoek naar hun doel, de bullseye, belanden via het metaal op de grond. 'Al die spelletjes, bullshit vind ik het. Kaarten, tafelvoetbal, dit. Elke dag weer verveel ik me dood. Serieus, deze uren hier zijn de minst zinnige in mijn hele bestaan.'
VANCOUVER
Anderhalf uur later bevinden we ons in Houten, woonplaats van Jacob Lensky. In één doorzonwoning in de straat zijn de gordijnen – het is half twee 's middags - nog dicht. Bij dat huis opent de Canadees de deur. Een grote computer en een nog grotere tv vullen de woonkamer, met daarin ook een bed. Vier onuitgepakte winkeltassen staan op stoelen. 'Nee, dit is niet mijn huis, dit is de plek waar ik slaap', klinkt het veelzeggend. Thuis is Canada, daar waar zijn ouders ruim 25 jaar geleden vanuit Tsjechië naar toe emigreerden. De toorn van het communisme dreef de familie Lensky richting het land waar zijn ouders nu een copyshop runnen. In Vancouver kwam de linksback ter aarde. 'Ik voel me dan ook wel Canadees. Natuurlijk heb ik ook de Tsjechische nationaliteit, maar dat paspoort gebruik ik vooral om op vliegvelden minder lang in de rij te hoeven staan.' In Vancouver, komende winter het bruisende hart van de Olympische Spelen, werd de kiem van zijn voetbalcarrière geplant. 'Waarom ik ben begonnen? Puur door mijn broer. Eigenlijk heb ik zijn gedrag gekopieerd. Voetballen, dat leek me wel wat. Hij had ook een mooie carrière in het verschiet, maar heeft het mede door blessures niet gered. Omdat ik jonger ben, kon ik leren van zijn fouten. Het was een goede les. Soms vraag ik me af wat er gebeurd zou zijn als niet hij maar ik de oudste in het gezin was geweest…'
Serieus, deze uren hier zijn de minst zinnige in mijn hele bestaan
Wij voorspellen dat Lensky hier dan niet had gezeten. Opgejaagd door de voetballiefde van zijn vader en broer meldde hij zich aan bij een amateurclub. Maar of zijn hart ooit sneller is gaan kloppen door het wereldje van de profs, nou nee. Door de aderen van Lensky stroomt ijshockeybloed. Een wedstrijd in de Champions League laat hij schieten voor een live-uitzending uit de belangrijkste ijshockeycompetitie, de NHL. Wie hem ziet, vindt dat niet vreemd. Met zijn brede schouders en angstaanjagende baardje is hij de ideale man voor een bodycheck. Soms betreedt hij op die manier ook in het voetbal de duels. 'Ik ben hard, maar eerlijk.' Voetballen vindt hij leuk, laat daar geen twijfel over bestaan. 'Maar dan puur het spelletje hè, dat is ook de enige reden dat ik ermee ben doorgegaan. Tactisch is het interessant, bovendien zit er vrij veel vaart in en zijn volle stadions gaaf. Maar het wereldje eromheen haat ik verschrikkelijk. Het is volledig verziekt. Bijna iedereen gedraagt zich conservatief, je mag niet anders zijn. Ik ben wél anders en dat vinden de mensen raar. Ze noemen me niet sociaal. Maar als er iemand sociaal is in het voetbal, dan ben ik het.'
Sociale mensen zoeken elkaar op. Maar als er niets is om over te praten, verzandt een gesprek al snel in stilte. Daar loopt Lensky, ook bij FC Utrecht, tegenaan. 'Mensen zullen me vast veroordelen, maar ik kijk nooit voetbal. Zaterdag spelen we tegen FC Twente, maar kan jij mij vertellen wie hun aanvallers zijn? Natuurlijk, een wedstrijd tussen FC Barcelona en Manchester United vind ik aardig. Maar ik ga mijn tijd toch niet verdoen aan Vitesse-Willem II? Het leven is te kort om je met zulke futiliteiten bezig te houden. Ik zit op gitaarles en besteed mijn tijd liever aan mijn huiswerk.' Lensky, de man die zoekt naar diepgang, ergert zich aan de overdaad aan vluchtigheid. Wat dat betreft is hij, naar eigen zeggen, in een verkeerde wereld terechtgekomen. En dus heeft hij geen vrienden in de voetballerij. 'Ligt ook aan mezelf, ik sluit me op de club af van de rest. Niemand kent me echt. Maar voetballers zijn niet mijn types. Mijn grootste ergernis? Iedereen is hetzelfde. Allemaal houden ze van videogames, hebben ze de haren netjes met gel in model en als de een iets heeft, wil de ander dat ook. Puur kuddegedrag. Ik vind het vreselijk.'