De ene na de andere Nederlandse voetballer komt met horrorverhalen terug uit Roemenië. VI dook in april dieper in de materie en ontdekte een door en door rot voetballand. Nu Nederland oefent tegen Roemenië, brengen we dit verhaal in VI Rebound opnieuw onder de aandacht.
Romario Kortzorg (27, geen club)
Speelde in Roemenië voor: Targu Mures (2015/16), Dinamo Boekarest (2015/16), Astra Giurgiu (2016/17)
Voorheen: AGOVV Apeldoorn, FC Dordrecht, Erzgebirge Aue (Dui) en Botev Plovdiv (Bul)
‘Ik heb in Roemenië een verschrikkelijke tijd gehad. Onvoorstelbaar wat mij is overkomen, ik ben in de problemen gekomen. Ook financieel. Op een gegeven moment kon ik zelfs geen boodschappen meer doen. Het was heel erg.’Het volledige relaas van Romario Kortzorg over zijn periode in Roemenië leest u deze week op VI PRO.
Patrick N’Koyi (27, MVV Maastricht)
Speelde in Roemenië voor: Petrolul Ploiesti (2014/15), Rapid Boekarest (2015/16)
Voorheen: FC Eindhoven en Fortuna Sittard
‘Beide clubs waarvoor ik heb gespeeld, zijn kort na mijn vertrek failliet gegaan. Bij Petrolul speelde ik samen met Adrian Mutu in een fonkelnieuw stadion, een soort miniatuurversie van de Allianz Arena. Het zag er prachtig uit. Maar elke maand betaalden ze slechts de helft van het salaris. Ze zeiden dat ik de rest in één keer aan het eind van het seizoen zou krijgen, maar dat heb ik nooit ontvangen. De voorzitter zei dat hij geen cent had. Een paar dagen later zag ik op televisie dat hij geboeid werd afgevoerd, omdat hij vijftien miljoen euro had witgewassen. Bij Rapid Boekarest was het ook klote. Bij Petrolul was er gedoe geweest met mijn tekengeld, daar had ik van geleerd. Dus voordat ik bij Rapid tekende, eiste ik dat eerst het volledige tekengeld zou worden gestort. Dat is ook gebeurd. Gelukkig maar, want de zeven maanden daarna heb ik geen cent gekregen. Dat tekengeld was mijn buffertje, zonder dat bedrag was ik echt in financiële problemen gekomen. Aan het eind van het seizoen liep mijn contract af, maar de voorzitter eiste dat ik zou blijven trainen. Ik weigerde. Hij zei: “Als je niet traint, betaal ik je helemaal niets meer”. Toen heb ik gezegd dat ik zijn hotel kort en klein zou slaan als hij dat zou doen. Zoiets zou ik in Nederland nooit zeggen, maar in Roemenië moet je voor jezelf opkomen. Als ze bloed ruiken, bijten ze door. Soms moest ik bij de voorzitter komen. Dan gaf hij me een envelopje met geld. “Niet aan je ploeggenoten vertellen”, zei hij dan. Erg lullig natuurlijk, want je naait je team. Aan de andere kant: je moet ook leven. Als je bijna geen eten meer kunt kopen, is het ieder voor zich. Tegen beide clubs heb ik een zaak aangespannen, maar aangezien ze allebei niet meer bestaan, zal het wel nergens op uitdraaien.’