Karim El Ahmadi (32) had als klein mannetje grote dromen. Na het winnen van de KNVB-beker, het kampioenschap, de Johan Cruijff Schaal en de Gouden Schoen is hij nu aanvoerder van zijn club. Het volgende doel is de eerste titelprolongatie van Feyenoord sinds 1962. ‘Dan schrijven we pas écht geschiedenis.’
De begroeting is hartelijk. Het is alweer een maand of negen geleden dat we echt lang met Karim El Ahmadi spraken. Over zijn lange loopbaan, maar vooral over het kwartje dat in zijn hoofd was gevallen. Er is geen morgen op het veld. Er zijn geen herkansingen. Zo dacht hij vroeger als zijn ploeg had verloren. En precies zo speelde hij ook, alsof er geen morgen is. Dat valt op in de speeltuin die onze voetbalcompetitie is. Het leverde hem deze week de Gouden Schoen op. Voor de beste speler van de Eredivisie in het vorige seizoen.
En een plaats in de toch al zo grote historie van Feyenoord. József Kiprich, Coen Moulijn, Willem van Hanegem, Wim Jansen, Dirk Kuijt... De wandeling door de gang achter de units – het woord skyboxen is verboden in De Kuip – is een aangename langs die vele iconen van de Rotterdamse club. Mannen die geschiedenis schreven en enorme voetsporen achterlieten aan de Maas.
We maken de wandeling met de nieuwe aanvoerder van Feyenoord. Samen met zijn jonge rechterhand Tonny Vilhena vormde hij vorig seizoen al het motorblok van de landskampioen. Tegenstanders werden opgejaagd, aangevallen en overlopen. Voetbal zoals ze het in Rotterdam-Zuid zo graag zien. De twee vierden samen vakantie op Ibiza en zijn nu klaar voor de strijd om nóg een titel. Als dat lukt, mag de Tukker hier straks ook in de gang hangen.
Want geen van de iconen aan de wand slaagde er ooit in twee keer op rij kampioen te worden met Feyenoord. ‘Dat is pas één keer gelukt, toch?’ El Ahmadi kent zijn klassiekers. Eén keer in 109 jaar inderdaad. In 1961 en ’62 om precies te zijn. ‘Dan schrijven we pas écht geschiedenis. En dat is wat we willen. We hebben de lat zelf hoger gelegd, dan moeten we nu de favorietenrol niet schuwen. Alles begint bij het geloof dat het kan. En dat gaat niet met mooi voetbal alleen, dat lukt alleen als we er echt alles voor willen geven.’
Het is alsof we de echo van de gestopte Kuijt horen. El Ahmadi is zijn opvolger als captain en neemt wat dat betreft het stokje ook meteen over. Zijn bruine ogen dwalen naar de hoek waar drie maanden geleden Kuijt de bal al na 38 seconden binnenramde tegen Heracles Almelo. Nu lopen er vier mannen achter evenzovele kleine grasmaaiers diep geconcentreerd hun lijnen. Het veld is hier heilig. Elke spriet krijgt aandacht. De Marokkaanse international heeft op die mat heel wat zweetdruppels achtergelaten. Hij wrijft over een van zijn ellebogen, waar een fikse korst op zit. Souvenirtje van Excelsior. ‘Krijg je als je een sliding maakt op kunstgras.’