Hij is een jongen van de eigen stad, maar de supporters zagen hem als achttienjarig ventje liever niet voor hun club VVV-Venlo uitkomen. Toen al kreeg Vito van Crooy (22) te maken met fluitconcerten. De aanvaller stopt zijn ziel en zaligheid in dit openhartig interview met VI. ‘Ik heb mijn mentaliteit aan mijn vader te danken.’
‘Hier ben ik eens huilend van woede van het veld gelopen. Als ventje van een jaar of zeven. Ik was een agressief mannetje, werd snel boos en reageerde me dan af. Als iemand me trapte of het niet lukte zoals ik wilde. Het is echt weleens uit de hand gelopen.’
Het Venlose publiek is nu eenmaal kritisch, omdat je hier wat norse mensen hebt. Als Venlonaar moet je je hier juist extra bewijzen
‘Hier’ is het veld van Kwiek Venlo en ‘ik’ is Vito van Crooy. Terugkijkend op het karakter van het ventje dat over de amateurvelden raasde als een ongeleid projectiel, vertelt de aanvaller zijn verhaal met een lichte glimlach. De grillen van de jonge Vito heeft hij nog niet helemaal achter zich gelaten, maar hij kan erover praten zonder gêne. Hij weet: dat was toen. Nu is hij 22 jaar, waarvan hij er al dertien achter de rug heeft als speler van VVV-Venlo. ‘In de jeugd van VVV heb ik ook nog weleens met schoenen of hesjes gegooid, maar toen had ik al meer controle over mijn gedrag. En als je uiteindelijk in het eerste elftal komt, is het niet meer toepasselijk je zo te gedragen. Je speelt met jongens die al dertig jaar zijn. Of ja, mannen noem je die. Zij helpen je daar ook mee.’
