Remko Pasveer (35) is dit seizoen de onbetwiste nummer 1 in het doel van Vitesse. De geest kan eindelijk weer waaien. Lang zweeg hij over de zorgen om zijn vader, die zijn hele loopbaan aan zijn zijde stond. ‘Dat mag alleen geen excuus zijn. Het is goed of het is slecht, er is geen tussenweg.’
Het was hartje zomer dat de fans van Vitesse langs de lijn even snel op hun telefoons keken. Want wie was die blonde middenvelder, strooiend met passjes en amper van de bal te krijgen? Je weet het natuurlijk nooit in Arnhem, waar nogal eens wat spelers worden ingevlogen. Het was uiteindelijk het gips om de hand en onderarm dat zorgde voor de eerste aanwijzingen. Het was de doelman met zijn gebroken pols. Die gekke Remko Pasveer trainde gewoon met de veldspelers mee. Hij kan er nu om lachen.
‘Klopt, ik ben het seizoen begonnen met een gebroken pols. Trainer Leonid Slutsky vroeg hoe ik wilde revalideren. Of ik thuis wilde blijven met het trainingskamp, want we zaten een flinke tijd in Polen, maar ik wilde gewoon zoveel mogelijk trainen. Dat kon niet met mijn handen, maar verder wel. Dus paste hij me gewoon in bij de spelers. Partijtjes doen, afwerken, trapoefeningen. Vond ik best lekker, geef mij een bal en ik ben blij. Slutsky is een prettige trainer. Als het moet, is hij hard, maar hij kan ook relativeren en houdt van een grap. Pas een van de laatste oefenwedstrijden stond ik weer onder de lat. De doelstelling is de hele tijd de eerste competitiewedstrijd tegen Ajax geweest.’
Slutsky moest erg wennen aan het eeuwige ‘ja, maar’ en ‘waarom?’ in Nederland. Volgens hem wordt hier zo veel gemopperd omdat we het veel te goed hebben met z’n allen.
‘Dat klopt toch ook? Goed hebben we het zeker. Mijn zus en broers zijn allemaal leraar geworden, maar ik zou het niet kunnen. Niet alleen de ouders, maar ook de kinderen zijn vaak zo veeleisend geworden. Vroeger hadden we een bal en waren we blij met wat we kregen. Toevallig dat je daarover begint, want dat hield me de afgelopen week bezig. Komt denk ik doordat we hier in Arnhem de hele week met de herdenkingen bezig zijn geweest. Vorige week ben ik na de Airborne-wedstrijd, waar we de veteranen eren, nog eens naar het supportershome gegaan. Daar waren ook Engelsen die hier in de oorlog aan parachutes naar beneden kwamen. Zó oud dat ze nog hadden gespeeld met een veter in de bal. Ik kan echt uren luisteren naar hun verhalen. Die jongens werden uit vliegtuigen gegooid, amper achttien, negentien jaar oud, beneden de Duitsers, de lichtbundels die probeerden ze te vangen... Oorlog is voor niemand goed. Maar ik vind het mooi dat we het hier zo massaal herdenken. En dan besef je hoeveel dingen normaal lijken en het niet zijn.’