‘Wat er ook gebeurt, ik blijf Heracles-supporter.’ Mees was stellig. Het mannetje van vier vertelde het aan een wat oudere meneer in een FC Groningen-pak. Het bleek voorzitter Hans Nijland. Die kon er gelukkig wel om lachen. De vader van Mees, Mark-Jan Fledderus, zette een half uur later zijn handtekening onder een vijfjarig contract als technisch directeur. Mees bekeek het vanaf de eerste rij.
Heel zijn leven had zijn vader in het Polman gewerkt. Eerst als profvoetballer, later als technisch manager. Op zondagmiddag ging hij mee naar het stadion, zijn grote broer speelde onlangs zelfs twee wedstrijden in het Polman Stadion. Heracles was die leuke club waar je na afloop op het veld mocht voetballen. Het doet denken aan de anekdote van Heracles-directeur Rob Toussaint. Diens zoon nam een bal mee naar De Kuip. ‘Waarom heb je die meegenomen’, vroeg zijn vader. Het jongetje antwoordde. ‘Dan ga ik na afloop in het stadion spelen. Dat mag bij Heracles toch ook?’
Als het aan Mees had gelegen had papa nog jaren aan de Stadionlaan gewerkt. Deze kon echter de lokroep van zijn oude liefde niet weerstaan. ‘Mijn hart sloeg over toen Groningen belde’, bekende de voormalig linkspoot. ‘Deze club heeft een bijzondere plek in mijn hart. Er waren bijna geen clubs met wie ik in deze fase een gesprek zou zijn aangegaan. Het was een enorm dilemma maar na elk gesprek met Groningen werd ik enthousiaster. Ik wil hier gaan bouwen.’
De aanstelling van Fledderus was even logisch als verrassend. Een oud-speler van de club die aan de weg heeft getimmerd bij Heracles Almelo. Een ambitieuze, jonge vent die zichzelf ten doel heeft gesteld het maximale uit zijn loopbaan te halen. Tegelijkertijd was hij pas een jaar werkzaam als technisch manager in Almelo. Dien je als technische eindverantwoordelijke bij een voetbalclub niet wat meer ervaring hebben? En is een directie met Wouter Gudde (34) en Fledderus (36) niet extreem jong?