Volgens columnist Süleyman Öztürk is Denzel Dumfries voor dit Inter net zo cruciaal als Lamine Yamal dat is voor Barcelona.
Je moet ergens beginnen als je terug wil kijken op een wedstrijd. In dit geval een van de meest adembenemende, meeslepende en spectaculairste tweeluiken uit de afgelopen twintig, dertig, misschien wel veertig jaar. Maar eigenlijk boeit dat verder niet. De tijdschaal doet er niet zo toe. Waar het om draait, is dat sport in een knock-outfase net even boven het alledaagse uitstijgt. Dat topspelers opstaan en zich ontpoppen tot iconen. Dat ze alles geven om de uitslag naar hun hand te zetten. Barça-Inter was zo’n strijd.
Precies dat gevoel wist Wytse van der Goot als commentator te vangen. Hij zat er met zijn neus bovenop, maar koos voor ingetogenheid waar anderen misschien zouden gaan overdrijven. Hij had de emoties nog meer kunnen opkloppen. In plaats daarvan liet hij de spelers, het scoreverloop en de beelden voor zichzelf spreken. Zo werd hij als commentator niet de hoofdpersoon, maar de vertolker van een legendarisch duel.
