Er is iets vreemds aan de hand. Ik krijg al wekenlang mails van lezers die min of meer eisen dat ik in dit blad positief schrijf over vrouwenvoetbal. Die mails zijn nogal dwingend en geschreven vanuit een diep wantrouwen. Ik zal het wel weer niets vinden. Misschien komt het door een column die ik jaren geleden schreef, in ditzelfde tijdschrift. Ik poneerde daar de volgende stelling: Zet mij op vierhonderd meter van een voetbalveld. Laat op dat voetbalveld een man en een vrouw tien keer een bal koppen. Ik zal tien keer zien wie de vrouw is en wie de man. Vrouwen koppen anders.
Die column achtervolgt mij nog steeds. Net zoals een column die ik ooit tikte over rolstoelbasketbal. Het is heel knap, het is prachtig en je moet het maar kunnen, maar ik vind echt basketbal mooier om naar te kijken. Die kunnen springen, wat volgens mij de essentie van basketbal is. Ik zou mij als rolstoelbasketballer vreselijk gekleineerd voelen als ze net doen alsof ik net zo goed ben als een NBA-speler.
Datzelfde gevoel heb ik bij vrouwenvoetbal. Het is heel fijn om naar te kijken, de bal-aannames zijn virtuoos, het spelplezier is volop aanwezig, maar toch vind ik het niet zo goed als mannenvoetbal. En dat maakt niets uit. Het is voetbal. Het maakt geen zak uit wie het speelt. Niemand zal zeggen dat voetbal niet door vrouwen mag worden gespeeld, maar het gaat te ver als ik, met het virtuele mes op de keel, word gedwongen om te zeggen dat ik nog nooit zoiets moois heb gezien. Dat is namelijk niet zo.
Ik zag op een Deense hotelkamer de wedstrijden Nederland-Noorwegen en Nederland-Denemarken en ik vond er helemaal niets aan. Vooral tijdens de wedstrijd tegen de Noren vond ik het tactisch heel erg matig. Iedereen wilde het winnende doelpunt maken. Ik vond de handelingssnelheid teleurstellend. Het niveauverschil tussen de verschillende speelsters was te groot. Ik zag geen enkele virtuoos op het veld lopen.
Gerelateerde artikelen