‘Ga je vanavond Ajax kijken, pap?’, vraag ik.
We staan in de ziekenhuislift op weg naar zijn kamer en ik heb ineens een flashback naar twaalf jaar geleden. Toen moest Ajax ook Champions League spelen. Die wedstrijd tegen FC Thun keken we samen in het ziekenhuis. Toen had hij ook longkanker.
Of het een belangrijke wedstrijd is, vraagt papa. Hij houdt misschien wel net zoveel van voetbal als ik, maar hij weet nooit wanneer iets is.
Ik vertel dat Ajax tegen Nice moet en dat het inderdaad een belangrijke wedstrijd is, vooral na de ontzettende kutzomer die Ajax tot nu toe had. De eerste wedstrijd na het drama met Nouri. Dat er een nieuwe trainer voor een groep jongens staat die net hun vriendje zijn verloren. Een vriendje dat hier vanavond misschien wel de sterren van de hemel had moeten spelen.
‘Pfff oh ja, dat is echt verschrikkelijk’, schudt papa zijn hoofd.
Papa heeft zelf ook best een kutzomer. Qua zeven weken bestraling, twee weken chemo, kaal worden en drie vrij penibele longontstekingen. Maar blijkbaar heeft dat zijn empathisch vermogen niet aangetast. Ik kijk naar hem. Hij maakt een grapje als de liftdeuren opengaan. Hij is gelukkig enorm opgeknapt deze week. Morgen mag hij thuis verder aansterken. Mijn Nike-petje staat hem goed. Ik ben zo vreselijk trots op hem.
Het verdriet rondom Nouri is de afgelopen weken grenzeloos. Het heeft er bij iedereen zó hard ingehakt. Niet alleen in voetballand, maar veel breder. Ik denk omdat het zo’n keiharde wake-up call is gewoon, over hoe het werkt in het leven. Dat eerlijkheid eigenlijk niet bestaat. Dat de besten soms eerst gaan. De jongsten, de liefsten en de knapsten. Dat het leven soms gewoon niet klopt.
Vanavond is daarom ook echt heel belangrijk. De winst zal me een zorg zijn. Maar het zou zo mooi zijn als die jongens zich door iets gesterkt voelen. Dat ze niet dichtklappen, maar juist door iets heen kunnen breken.
Als ik van het ziekenhuis terugrijd naar Amsterdam, zie ik een regenboog. Een beetje een matige, maar het is er wel één. Ik maak er geen foto van. Ik weet dat papa graag heeft dat ik twee handen aan het stuur houd.
Op de radio hoor ik dat aanvoerder Joël Veltman heeft gezegd dat de jongens na het ongeluk met Nouri meer naar elkaar toe zijn gegroeid. En zo is het natuurlijk ook. Ook lelijkheid heeft een keerzijde. De familie van Appie Nouri is in een oceaan met liefde gevallen. Mensen van verschillende geloven, culturen en clubs klitten ineens samen. Beleefdheidsgrenzen vervagen en ego’s staan even on hold. De toon wordt zachter.
Papa vertelde dat vanmorgen ook; hoe bijzonder al die lieve berichtjes zijn, hoe graag mensen willen helpen, en hoe gesprekken ineens echt ergens over gaan.
Die avond kijken we simultaan voetbal zoals we dat altijd graag doen; via Whatsapp. Papa in zijn ziekenhuisbed en ik op de bank. Ik kijk met ingehouden adem naar alles. Naar de ‘Stay strong Appie’-shirts van Nice. Naar het uitvak. Naar de Nouri-spandoeken. Naar een aanvallend Ajax.
Ik zie een Nice-supporter met een Marokkaanse vlag met nummer 34 erop. Papa whatsappt dat Ajax lekker speelt en foetert op Mario Balotelli. Donny van de Beek scoort en ik denk even aan de regenboog.
Gerelateerde artikelen