Er waren tijden dat ik overal een bal mee naartoe nam. Ik nam een bal mee naar school, naar de stad en naar mijn opa en oma. Het was niet dat ik per se altijd en overal wilde voetballen, maar ik was vooral doodsbang om ergens zónder te komen zitten, ik denk dat alcoholisten dit gevoel wel zullen herkennen.
Ook naar het bos nam ik altijd mijn bal mee. Wij wandelden op zondag. Althans: mijn ouders wandelden, en ik draafde op en neer met de bal aan mijn voet, lange passes gevend op bomen, schietend op hekjes. Halverwege de route liep het pad een paar meter naar beneden, om uit te komen op een klein bruggetje, van een meter of vijf lang en een meter of twee breed. Dat brugje voerde de wandelaars over een klein strookje stilstaand water, dat nergens vandaan kwam en nergens heen stroomde. De bal moest hoe dan ook over dat bruggetje. Niet aan de voet, of in de hand, maar bij voorkeur: met een sierlijke boog.
Eerst moesten mijn ouders naar de overkant, en dan was het de bedoeling dat ik de bal over een afstand van een meter of twintig in hun richting passte, ruim over het water heen. Wanneer ik de bal niet van de grond kreeg, rolde hij onherroepelijk in de plomp. Wanneer ik de bal te veel van de grond kreeg, raakte hij een van de omliggende stammen en kaatste terug in het water.
Meestal ging het goed. Soms niet.
Liever nog eenzaam op zee dan zich week in, week uit laten misvoetelen door de backs van Dundee Athletic