Je hebt mensen die het toeval omarmen. Zij weten hoe het in het leven kan lopen. Je gaat van huis, je staat al buiten, je vergeet je telefoon, loopt weer naar binnen, zoekt vijf minuten, je vindt ’m, je loopt weer naar buiten en je mist net de bus. Je wacht op de volgende. Je stapt in, gaat naast een vrouw zitten en vijf jaar later heb je samen twee kinderen en een huis.
Het leven is niets meer dan een instortend viaduct en dat jij daar met je fiets een minuut eerder nog onderdoor reed. Het leven is ontzettend vloeken, omdat je op het nippertje vlucht MH17 hebt gemist. Maar leven is ook op het nippertje die vlucht wél halen. Of je veter vast maken onder dat viaduct.
Veel mensen kunnen de gedachte niet aan, dat ons leven van toevalligheden aan elkaar hangt. Dat maakt ons minder belangrijk. Als we letterlijk Gods geschenk op aarde zijn, dan is het nogal lullig als er precies bij ons een vrachtwagen stuurloos de voorkamer inrijdt.