Je zit in een bandje, je krijgt langzaam wat succes, je hebt een grote hit, de zalen worden groter en groter, je speelt vier avonden achter elkaar in een uitverkocht Paradiso en dan, drie dagen voordat je een concert in De Kuip zult spelen, neemt de oude drummer contact op. Hij verliet de band omdat hij geld wilde gaan verdienen in Amerika. Nu lijkt het hem opeens wel geinig een setje mee te spelen in De Kuip.
Daar moet ik aan denken als ik Wesley Sneijder zie. Al jaren is hij in gemankeerde voetballanden zijn geld bij elkaar aan het schrapen en nu speelt hij, enkele dagen voor een belangrijke interland tegen Frankrijk, een uurtje mee met het team waarin hij ooit belangrijk was. Dat doet pijn. Ik zie niet graag briljante voetballers bedelen om erkenning.