Een van mijn lievelingsplekken in het betaald voetbal is het semi-professioneel ingerichte zaaltje waarin, na afloop van de wedstrijd, de persconferentie plaatsvindt. Ik ben vlak na een wedstrijd ongeveer vijf keer bij een persconferentie geweest en wat mij vooral opviel was dat er zo een landerige sfeer hing. Of noem het verveeld. Allemaal journalisten, hangend tegen de achterwand van de persruimte (de grote dagbladen) of juist helemaal vooraan (de leerling-journalist van het Puttense weekkrantje) en twee trainers die zich, zo ziet het er in ieder geval uit, kort moeten blootstellen aan mensen met een zeer besmettelijke ziekte.
De eerste keer dat ik een persconferentie bijwoonde was in Alkmaar. Er werd weinig gelachen. Ik zou de sfeer als volgt willen omschrijven: wachten op de grote schoolvakantie. Ik zag Frits Barend een vraag stellen aan Louis van Gaal en om mij heen werd door andere journalisten lusteloos een broodje natte ham gegeten. Verveling. Ze hadden dit circus al honderd keer meegemaakt.
Frits stelde Louis een vraag en daarna twijfelde Louis van Gaal enkele minuten lang hardop, zéér hardop, aan de verstandelijke vermogens van Frits. Ik zag niemand aantekeningen maken. Het leek eerder folklore waar ik bij was. Een eindeloos herhaald ritueel van mensen die elkaar haten maar verplicht met elkaar in een hok moeten zitten. Mensen die elkaar haten in een bus naar Benidorm. Zoiets.
Hij drinkt zo te zien nog liever zes liter zaad van Gordon