Laat ik deze column, die ik schrijf op Moederdag, opdragen aan Nel Dijkshoorn, vrouw van Klaas Dijkshoorn en moeder van Bas, Stefan en Nico. Bijna een leven lang raasden honkbal en voetbal door haar leven. Er was geen keuze. Langs de kant zitten, af en toe onze naam roepen en dan er iets achteraan als ‘zet hem op’. Het alternatief was een weekend lang alleen thuis zitten.
Mijn moeder moet tijdens haar leven duizenden keren broeken vol modder, shirts vol met grasvlekken en bier, en aangekoekte voetbalschoenen hebben schoongemaakt. Wij, de mannelijke Dijkshoorns, vonden dat blijkbaar allemaal heel vanzelfsprekend. Ik herinner mij de keer dat zij opeens met vreemde roze wollen kousen tot over de knie en een haarband voor ons stond. Ze meldde ons dat ze met vriendinnen ging jazzdancen. Daarna zag ik mijn vader een avond lang rusteloos voor het raam staan wachten.
Vandaag, op de dag dat de Nederlandse competitie kan worden beslist, wil ik aan het begin van deze column mijn moeder vol in het licht zetten. Bedankt mam, voor de opoffering. Ik had je, met terugwerkende kracht, ook graag een gezellige dochter gegund. Die voetballen nu ook. Leuk hè! Hoop dat daarboven, als er een hemel bestaat en als er een God bestaat, niet weer een man de afstandsbediening in zijn handen heeft en dat je daar weer de hele dag naar herhalingen van vervelende wedstrijden zit te kijken. Ik hoop dat er daar nu ook eens iemand voor jou kookt.
Gerelateerde artikelen
