Zeven jaar lang vochten hoop en wanhoop om voorrang in het Volksparkstadion. Zaterdag volgde de verlossing. Eindelijk keert Hamburger SV terug naar de Bundesliga. Over volwassen mannen met betraande ogen en kussen op het hoofd van Ludovit Reis.
Een krat Krombacher stevig tussen de benen geklemd, blik op oneindig. Wat de dag ook gaat brengen, deze supporter is erbij. De S-Bahn dendert richting station Stellingen. Daar, aan de rand van het Altonaer Volkspark, verzamelt de aanhang van HSV zich traditioneel voor de thuisduels van hun favoriete club. De supporter stapt uit, begroet zijn maten en verdwijnt in de menigte.
Vandaag voelt anders dan anders. De spanning dringt door tot in de betonnen voegen van het stationnetje, maar tegelijkertijd lijkt het optimisme niet te temperen. Shirts met de namen van Van der Vaart, Van Nistelrooij en Van Drongelen schieten voorbij. Naast de Nederlanders zijn ook Olic, Terodde en Seeler goed vertegenwoordigd. Het gros van de supporters settelt zich in de buurt van UnabsteigBAR, een café met een enorme cultstatus.
Wat wil je ook. De woordspeling laat zich het best vertalen als 'ondegradeerbaar', maar das war einmal. Toen HSV in het seizoen 2017/18 voor het eerst afdaalde naar de 2. Bundesliga, zat de eigenaar van de kroeg met de handen in het haar. Zit je dan, met van die koeienletters op de gevel. De uitbater besloot toch maar af te zien van een naamswijziging. Te veel gedoe. En waarom zou hij ook? Er wordt geen druppel minder om gedronken.
Vier uur voor de wedstrijd schieten verschillende vuurpijlen de lucht in en wordt uit volle borst gezongen. Eerst voorzichtig, daarna steeds luider. Zweite Ligaaa, nie mehr, nie mehr! Vandaag móét het gebeuren, maar dat wil nog helemaal niets zeggen. Want wanneer loopt het voor HSV volgens plan? Nooit, eigenlijk. Sinds de noodlottige degradatie wordt de gevallen grootmacht verteerd door de obsessie om terug te keren in de Bundesliga. Telkens als de eindstreep in zicht komt, beginnen de benen te trillen. Wordt de druk ondraaglijk.
Always Hamburg
De spelers, maar ook de supporters hebben de hel meerdere keren van dichtbij gezien. Met name het bezoek aan het Hardtwaldstadion, inmiddels twee jaar geleden, moet de hondstrouwe aanhang tot waanzin hebben gedreven. Na de overwinning op SV Sandhausen leek de poort naar de Bundesliga open te zwaaien. De supporters bestormden het veld, niet wetende dat de bal in Regensburg nog rolde. Daar voltrok zich het zwartst mogelijke scenario. FC Heidenheim draaide de boel in blessuretijd om – de doelpunten vielen in de 93ste en 99ste minuut – en ging HSV alsnog voorbij. De pitch invasion implodeerde.
Vorig seizoen haalde HSV de play-offs niet eens. Extra pijnlijk was dat stadgenoot Sankt Pauli, de rebelse buurman, in de titel pakte en promoveerde. Je zou er een documentaire over kunnen maken – en dat gebeurt dan ook. Al anderhalf jaar wordt de club gevolgd door een filmploeg. In de kleedkamer, in de auto van technisch directeur Stefan Kuntz en zelfs in Lausanne, waar Mario Vuskovic vanwege zijn dopingschorsing moest getuigen voor het internationale sporttribunaal CAS. Always Hamburg, vernoemd naar de goaltune van Scooter, wordt in de ogen van Philipp Westermeyer een van de beste sportdocumentaires ooit. 'Als het lukt…', voegde de producent toe. Geen onbelangrijk detail.